vrijdag 30 november 2012

Gogh van Vincent

Bravo voor Teun Berserik die er tekstueel en visueel in slaagt een interessante en goeie biografie samen te stellen. De opdrachtstrip die hij voor Den Haag realiseert laat zich niet verrassen door de valkuilen van het commerciële, maar bewandelt een eigenzinnig pad.
Zoals het een van Gogh betaamt. Door de beperking in tijdsduur (van Goghs verblijf in Den Haag) heb je als auteur meer mogelijkheden om het onderwerp uit te diepen, verder te baggeren. En dat doet Berserik met veel kennis van zaken. Door fragmenten uit Vincents brieven naar Theo te integreren, door diens relatie met collega-artiesten uit te lichten, door Vincents worstelende levensvisie te doorgronden. Berserik helt atistiek naar Gibrat, schilderachtig aquarellerend. D'r is nog geen ruimte voor echte olieverf, de zoekende van Gogh zoekt naar het ultieme expressiemiddel. Je voelt de getormenteerdheid opborrelen, met een rebel die weerbarstig zijn identiteit niet wil verliezen. Mooi is ook de vertelling zelf met een wat ouder Nederlands en de insluipende humor. Proficiat voor Teun Berserik.
- Drakenbloed 5 ***
- Kronieken van de Zwarte Maan 14 (cover A) SC **½
- Kronieken van de Zwarte Maan 14 (cover B) SC **½
- Kronieken van de Zwarte Maan 14 (cover C) HC **½
- Vincent van Gogh De vroege jaren ****

Game of Thrones 1.9: Baelor

Alles komt ineens in een stroomversnelling. Krijgen we alsnog de ultieme confrontatie om het seizoen af te sluiten.
Ondertussen zijn er al twee opvolgende ingeblikt, dus nieuwe intriges stapelen zich ongetwijfeld op.
De hele 'warme' geschiedenis rond de Dothraki-clan steekt af met de koude, grauwe scènes van het hoofdverhaal. Buiten dat Khal Drogo zich netjes laat inpalmen door Daenerys Targaryen die ineens ook grootse ambities ontplooit.
Game of Thrones 1.9: Baelor. Alan Taylor. 2011

donderdag 29 november 2012

De gouden eeuw van Jacobs

Inpikken op de Gouden eeuw heeft geen zin meer. Andriveau neemt toch steeds een ander pad om te bewandelen en laat je wat betreft het voorgaande in het ongewisse. Aanknopingspunten zijn er zo goed als niet,
dus is het afwachten wat elk nieuw deel te bieden heeft. Met als voordeel dat je ze apart en bijna onafhankelijk kan lezen. Je veronderstelt dat hij ooit wel de eindjes aan elkaar knoopt en het grote plaatje in elkaar past. Moplai dus. Met een unhappy end de eerste tien pagina's afscheid nemend, de daaropvolgende flashback verduidelijkt. Intrigantes en de overlevingsdrang, het hoofdthema. Fascinerend. Echter fe-no-me-naal zijn de tekeningen van Andriveau. Alle conventies heeft hij van zich afgegooid en dus amuseert hij zich optimaal. Visueel verbluffend, illustratief hoogstaand. Alleen eist dat te veel aandacht op waardoor de essentie een beetje naar de achtergrond verschuift. De perfecte balans van deel 1 is er niet meer.
- DirkJan 18 ***
- Gouden Eeuw 3 ****
Wat een teleurstelling. Terwijl de voorkafttekening je expliciet onderdompelt in het universum van Jacobs met de talloze verwijzingen en de kraaknette klare lijn-stijl, haalt de koude rauwe douche je binnenin meteen uit deze droom.
Rodolphe rijgt de cruciale momenten aan elkaar met hier en daar een extra klemtoon (Hergés jaloezie omtrent Jacobs' mogelijke succes), verder dan oppervlakkig aanhalen komt de scenarist niet. Dat verantwoordt hij ook in het interview achterin, de keuze om niet de suggestieve zeemzoete toer op te gaan. Wat privé is, hoort binnen Jacobs' sfeer te blijven. Jammer, het grote drama blijft daardoor onbenut. Meer nog dan Rodolphes gemakzucht of autocensuur zijn het Alloings tekeningen die het kille, afstandelijke mechanisch weergeven. Zonder al te veel emotie niet reikend aan Jacobs' kunnen, realistisch ontoereikend? Alloing werd duidelijk in een keurslijf gestoken want de eerste opzet (pagina 107) was veel authentieker, levendiger ook. En omdat kraaknet zoals de voorkaft tekenen te arbeidsintensief is, werd voor een tussenoplossing gekozen. Een gemiste kans.
- Jacobs teken Een leven in stripvorm **½
- Michel Vaillant anno 2012 HK 6 **½
- Sigmund weet wel raad met 50-plussers ***

Game of Thrones 1.8: The Pointy End

Joffrey Baratheon doet sterk denken aan Morgana's zoon Mordred uit Excalibur van John Boorman: een afgelikt arisch jongetje
dat poeslief gedwongen wordt om zich te schikken in zijn rol. Je zou verschieten hoe snel iemand zich kan aanpassen. Gelukkig staar er nog eentje met beide voeten op de grond.
Shagga: "How would you like to die, Tyrion, son of Tywin?"
Tyrion Lannister: "In my own bed, at the age of 80, with a belly full of wine and a girl's mouth around my cock."
Game of Thrones 1.8: The Pointy End. Daniel Minahan. 2011

woensdag 28 november 2012

Moeder Bloks

Bij Dodier is het eerder de kwestie waar en wanneer hij de lezer zal ontgoochelen. Zo zijn er twee scènes (pagina 17, kader 6 en het open einde)
die je moeilijker kan plaatsen. De eerste vanwege de actie, is het daadwerkelijk Babette die Bloks de kamer uitduwt? De afwikkeling daarenboven bevat als belangrijkste vraagteken het onbestraft (?) laten lopen van de dader(s). Je blijft in het ongewisse. De piste met de terug opduikende in het verleden verdwenen vader laat Dodier vaag en onbenut. Alsof er een addertje onder het gras zit en je geen idee hebt waar of wanneer die ergens opduikt, dat terwijl het niet gebeurt. Zo veel negatiefs over Bloks en Dodier? Neen, hoor. De gezapige vertelwijze die in contrast staat met het dynamische vertelritme (woordloze, stille pagina's met een onderzoekende Jerome in beweging, pagina 32, fantastisch), Dodier is een krak. Met daarenboven de sterke dialogen en de vleug humor. Kortom, de typische ingrediënten van een 'doorsnee' Jerome K Jerome Bloks.
- Elsje 6 HC ***
- Elsje 6 SC ***
- Hertz 3 ***
- Jerome K Jerome Bloks 23 ****
Niet enkel Tardi heeft een patent op de eerste wereldoorlogtreurnis. Maël en Kris klagen met hun Moeder Oorlog ook het absurde van dze gruweldaden aan. Met een enquête als dekmantel komen we voor, in
en achter het front terecht. Op verschillende fronten zelfs. Intens zijn de beelden. Lyrisch de woorden. Gek genoeg zijn Kris en Maël het sterkst wanneer ze beeldend vertellen op de dubbelpagina 38-39. Grote illustraties geaccentueerd door de snijdende passages. "De oorlog stuurde mijn liefde naar de overkant. Wierp een onoverbrugbaar niemandsland op tussen Eva en mij. En ik liet begaan, ging mijn eigen weg, mijn koffers vol overmoed en aangeleerde romantiek, dingen waardoor ik de trein van de oorlog miste en op het perron van het leven strandde." Maël is losser en slordiger, zou met meer finesse kunnen afwerken waardoor deze derde aanklacht sterker had kunnen zijn. Gelukkig zit er die voortdurende grijs-grauwe sepia-sfeer in die somber de historische tragiek weergeeft.
- Moeder Oorlog 3 ***½

Game of Thrones 1.7: You Win or You Die

Het had de titel van een James Bond kunnen zijn, You Win or You Die, met een muziekscore van de Wings. Maar in plaats van Lord of the Rings-achtige actie met vele travelling shots,
overvliegende camera's en bombastische vocale begeleiding, speelt veel zich binnenkamers vast, zelfs in open vlaktes. Hier gaat het om de intriges, niet het spektakel. En hier is het geen kwestie van 'You win some, you lose some.' Neen, je wint of je gaat er aan. Koning of niet. "When you play the game of thrones you win or you die. There is no middle ground." Aldus Cersei Lannister. Het verraad komt van een wel erg verrassende hoek. Toch zeker wanneer de acteur elders zo'n vertrouwensrol speelt.
Game of Thrones 1.6: You Win or You Die. Daniel Minahan. 2011

dinsdag 27 november 2012

Senator Craenhals

Plechtstatig neemt Senator Alex zijn taak ter harte. Dit eerste deel is duidelijk een aanzet tot, met een einde dat nieuwe confrontaties aankondigt.
De detective die wordt opgebouwd, is interessant omdat het terrein er niet netjes afgebakend bijligt. Met extra spelers die ook hun rol opeisen, Alex heeft speurdersbondgenoten. Ja, zelfs opvolgers die op termijn zijn plek kunnen innemen. Een slimme zet van Valerie Mangin. De stijfheid is eindelijk uit de tekeningen verdwenen. Démarez imponeert met de decors (Rome, pagina 9) , heeft enkele prachtige karakterkoppen à la Delaby geïntroduceerd (de ziener, pagina 8, de vogelverkoper, pagina's 21-22) en zelfs een driedimensionele Alex als drager. Eindelijk krijgt Alex wat hij verdient, nieuwe verhalen zijn oorspronkelijke faam waardig.
- Alex Senator 1 ***½
- Kronieken van Legioen 1 ***½
Of deze complete Pom en Teddy-heruitgave van BDMust echt een must is? Neen, maar ze plaatst wel een stuk archief terug in de belangstelling. Craenhals is geen meesterchef, wel zo'n verdienstelijke tweede die zeker met één bepaalde reeks terechte faam wist te verwerven. De Koene Ridder bevat uitstekende albums waar De Rode Ridder eerder van kan dromen.
Met Pom en Teddy is dat anders. Een afspiegeling van de tijdsgeest met een eigen poging om de klare lijn op dit jeugdig avontuur toe te passen. Een circusjongen met een ezel, door hun 'beroep' steeds de wereld rondtrekkend. Dat alleen al biedt oneindig veel mogelijkheden. Tel daarbij een even avontuurlijk vriendinnetje, een allesbehalve kortzichtige dwerg en de bevrijde slaaf die veel meer in zijn mars blijkt te hebben gezien diens afkomst, zo heb je de belangrijkste cast. Zelfs al is het niet geniaal, echt ontgoochelen doet Craenhals niet omdat hij steeds een constant niveau haalt. En zelfs al bijt je je tanden erop stuk, toch laten ze een aangename souvenir achter. Voor de individuele besprekingen, klik door via Tockburger Circus, De microfilm, De zwarte talisman, Het geheim van Balibach, Verboden zone, Texas boy, De held van Ardabhad, Het gevecht in de bergen, De Boeddha van Mwang-Thaï en Pom en Teddy leiden het onderzoek.
- Pom en Teddy Compleet ***
- Pom en Teddy 8 ***
- Zang van de Vampiers 13 ***½

Game of Thrones 1.6: A Golden Crown

Een onbeduidend zinnetje dat Daenerys Targaryen loslaat: "He was no dragon. Fire cannot kill a dragon."
En toch blijkt dat in de toekomst enige waarheid te bevatten. Straffe ontwikkelingen aan het hof met het vertrouwen dat geschaad wordt en een koning die niet weet wat hij wil. Of toch, hij weet het wel. Maar da's niet altijd het gunstigst voor zijn onderdanen. Terwijl de Starks eerder centraal opereren en de gunst van de kijker wegkapen, is het moeilijk om alle anderen uit te sluiten. Elk heeft wel zo zijn dubbele kant, een TwoFace, waar je moeilijk staat op kan maken.
Game of Thrones 1.6: A Golden Crown. Daniel Minahan. 2011

maandag 26 november 2012

Worden we echt nooit helden?

Een coming of age-verhaal van een onvolwassen volwassen man. Salsedo en Jouvray reizen razendsnel de wereld af zonder al te vaak stil te staan bij het moois dat ze onderweg te zien krijgen.
Twee misbegrepen vreemden vergeten hoe dicht ze bij elkaar staan. De vader hoopt dat deze laatste missie zijn zoon toch iets bijbrengt. De scenaristen houden het licht entertainend en braken het filosofische onderdeel amper uit. Dé passage uit het boek bevindt zich op de pagina's 64 en 65 waar Michael/Mick een levensles voorgeschoteld krijgt. Niet door zijn vader, wel een extern persoon waardoor hij er receptiever voor openstaat. Helden worden we toch nooit zit met te weinig goede bedoelingen. Met de 80 bladzijden verwachtte je meer van die inkijkmomenten. Méér van die spiegels. Dat de uiteindelijke loutering er komt, is niet zo uitzonderlijk. Ze had wel intenser aangekondigd kunnen worden.
- Alchemie - De ultieme reis **½
- Casanova II **½
- Helden worden we toch nooit ***
- Ik ben Legioen 3 ***
- Laatste profetie 5

Game of Thrones 1.5: The Wolf and the Lion

Verwijzend naar de huizen Stark en Lannister in de titel komen de twee lijnrecht tegenover elkaar te staan. Logisch na de onbezonnen daad van Jaime in de eerste episode. Jaime zet Eddard Stark voor blok. Terwijl Starks eega het aandurft om Tyrion vast te zetten. Een vrouw met ballen aan haar lijf.
Game of Thrones 1.5: The Wolf and the Lion. Brian Kirk. 2011

zondag 25 november 2012

Fuel voor Feul

Straf wat Gaudin en Peynet hier presteren: een mooi lesje van hoe de mens de natuur naar de verdoemenis helpt met zijn geknoei.
Met een (voorspelbare) apotheose die lichtjes aanleunt bij het einde van de eerste Planet of the Apes. Het plezier zit hem niet in de complexiteit, wel in de simpele eenvoud van het avontuur. Rechtdoorzee zonder al te veel poeha, gefocust op de hoofdpersonen die een queeste tot een goed einde moeten brengen. Gaudin durft te offeren en dat maakt de zoektocht alleen maar dramatischer en wanhopiger. De Feul, da's een beetje de science fantasy van Leo's Aldebaran - Antares - Betelgeuze, maar hier eerder op speed.
- Evert Kwok 4 ***
- Feul 3 ***½
- Katharen 1 **½
- Krijgsheren 1 ***
- Lastige studentes *

Quizzen en toch thuisblijven (6): Al Qaida

Vreemde personen die je niet meteen in een Vlaams
filmlandschap verwacht, Raymond met het ooglapje die in heuse Twin Peaks-stijl afgezonderd leeft en aan quizheropvoeding doet.
De rol van Monica wordt prominenter. Ze zuigt zich met haar nappen als een veelarmige octopus aan Nick vast.
Ex-militairen kunnen ongewild grappig zijn.
Quiz Me Quick 6: Al Qaida. Jan Matthys. 2012.

zaterdag 24 november 2012

Liefde op het eerste gezicht: Love

Ronduit IN-DRUK-WEK-KEND. Je zit meteen IN het verhaal. DRUKdoenerij is niet aan de orde. Je interesse is meteen geWEKt. En dat dankzij een ongeKEND team.
Bertolucci en Brrémaud zuigen je direct mee in het dierlijke leven met een beestige wandeling door moeder natuur waar de wet van de sterkste geldt. Eten of gegeten worden. Wie slim is weet aan zijn belagers te ontkomen, wie snel is heeft nog enkele seconden, uren of dagen respijt. Opgepast wiens pad je kruist, is de boodschap, het zou wel eens de laatste kunnen zijn. Tenzij jij natuurlijk zelf op strooptocht bent. De woordloze weergave zonder klankband -zelfs animale geluiden worden niet ge(re)produceerd- doet je met verstomming slaan. Je vult het gebrul, het gezang en het gekrijs zelf in en voelt mee met de te doorstane verschrikkingen. Toch is er één spelbreker die de relatief controleerbare omgeving op zijn kop zet: moeder natuur zelf. Hoe ontkom je daar aan? Love, de vos getuigt van een uitzonderlijke (moeder)liefde.
- Grote Dode 4 ***½
- Love 1 ****½
- Mandragora 1 ***
- Michel Vaillant anno 2012 HK 5 ***
- Shelley 1 **½

De fillem van Ome Willem: The other guys

Als je in de zomer van 2010 over de Amerikaanse wegen (in de buurt van LA) raasde, kwam je geregeld van die gigantische billboards tegen met daarop de in het wilde weg springende actiehelden Will Ferrell en Mark Wahlberg.
Dat zijn zo van die iconische herinneringen die blijven hangen en die ineens een aha-erlebnis teweegbrengen wanneer je er nog eens totaal onverwacht mee in contact komt. Dus als je die DVD voor een prikje ziet liggen, pik je 'm op.
Marky Mark, ex-boefje en blank rapper van het trage soort die Calvin Klein in al zijn opgevulde ondergoedglorie promootte, wat kan die na The departed nog misdoen? En Will Ferrell. Onnozeler kan je zo'n doorsneemens niet bedenken die je als buurman liefst mijdt. Het zijn de twee nerds van dienst die zelfs geen poging wagen om J & J te evenaren. J & J? Samuel Jackson en Dwayne Johnson die razen door de New Yorkse straten en zich superhelden wanen.
Zij zijn dé GUYS. En de rest, die sullen, dat zijn the other guys. Van die ambtenaren die geen enkel initiatief willen en kunnen nemen. Op de overijverige Wahlberg na.
Pure nonsens, maar wel heerlijke nonsens.
Hoe kom je d'r op om een Captain van de Police Force te laten bijklussen als manager bij Bed, bath & beyond omdat hij anders niet rond komt. En ja, dan valt hij wel eens uit zijn rol en mengt de twee functies door elkaar.
Genoeg zelfrelativeringsvermogen én stukjes gedurfde maatschappijkritiek, let maar eens op de eindgeneriek vol statistieken op ons kapitalistische systeem.
Blijf zitten tot na de generiek.
The other guys. 2010. Adam McKay. ***½

vrijdag 23 november 2012

Game of Thrones 1.4: Cripples, Bastards, and Broken Things

Neen, Edward heet niet gewoon Eduard, wel Eddard. John is Jon. Aria, Arya. Peter, Petyr. James, Jaime. Robert, Robb.
Het authenticiteitsgehalte schiet de hoogte in. En met zo'n heroïsche woorden als "The brave men did not kill dragons. The brave men rode them." krijgt Dragonheart een nieuwe dimensie. Je vraagt je af hoe symbolisch dat spelletje met de draken zal duren. Drakeneieren. Ammehoela. Uitgestorven struisvogels, ja. De titel is goed op zijn plaats met al de schertsfiguren die er in rondlopen.
Game of Thrones 1.4: Cripples, Bastards, and Broken Things. Brian Kirk. 2011

Krieks Lovecraft in de Sneeuw

Met Gutsman heeft Kriek faam gemaakt en zich naar het Nederlandse stripsterrendom verwezen. In het woordloze medium wist de auteur je immers telkens weer te boeien met stille, tragikomische vertelsels.
Hoe vergaat het hem nu hij tekstueel in een tragikomisch bad ondergedompeld is? Goed. Zeer goed zelfs. De gruwelnovelles met een verrassende twist vinden hun oorsprong bij Lovecraft. Krieks voorliefde voor de auteur heeft hem definitief naar de bron geleid. Vanzelfsprekend. Want Lovecraft en de EC-stijl zijn op Krieks lijf geschreven. Al hebben de personages een iet of wat uitgesproken Hollandser uiterlijk. Alsof een Zeeuws meisje iets te overjaars haar waren nog aanprijst. Natuurlijk zit een groot deel van de verdienste in het macabere dat Lovecraft voorstelde. Echter dan heb je wel nog een artiest nodig die dit optimaal weet voor te stellen. Het gelukt Kriek met bravoure, ondersteund door liters gitzwarte inkt (hoewel, gedempt door het matte papier) en een monotone grijze steunkleur. En hoewel het op het eerste zicht saai lijkt, lijdend aan babbelziekte, drijf je lekker mee op het kabbelende woordenbeekje. Het onzienbare mag gezien worden.
- Buck Danny 40 ****
- Contessa 2 ***
- Nakara 2 **½
- Onzienbare en andere verhalen van H.P. Lovecraft ***½
Slik. Wanneer een ingedommelde reeks je alsnog kan verrassen, ben je natuurlijk overwegend positief. Allereerst is er dat uitstekende betoog over het opofferen (pagina 19).
Het kadert het monster waarmee de hoofdrolspelers te maken hebben. Een sterke scène. Daarrond speelt zich een spannende thriller af waar gewetenskwesties de machthebbers uit hun slaap houden. Tenzij je zonder scrupules rebelleert en als opportunist voor het eigen profijt gaat. Adam heeft het lesje goed geleerd en zorgt voor een mooie ronde cirkel die uitstekend aansluit bij het origineel. Poli en Hostache zijn soms schetsmatig minimalistisch (het Brussel, de personages) waarbij inkleurder Bichet de boel moet invullen. Af en toe zijn de tekeningen wel raak (meester Gambiet, pagina 19, kaders 2 en 8) met karakter. De ziekte van Orion, een beklemmend slot.
- Sneeuw - Het begin 3 ****

donderdag 22 november 2012

Game of Thrones 1.3: Lord Snow

Voorheen twijfelde je nog of hetgeen je zag wel degelijk klopte, de familiezaken worden wel heel intiem geregeld.
"The boy won't talk. And if he does, I'll kill him. Him, Ned Stark, the King, the whole bloody lot of them until you and I are the only people left in this world." Dat kan enkel uit de mond van een Lannister komen. Tegendraads tot de klassieke uitbeelding van goed en kwaad, worden de Starks eerder donker (om niet te zeggen zwart) afgebeeld, terwijl Lannister (Jaime) mooi weerkaatst met een uiterst opgepoetst harnas. Er zijn geen zekerheden meer.
Game of Thrones 1.3: Lord Snow. Brian Kirk. 2011

Museumgids

Een catalogus die alle lof verdient. Prachtige afdrukken van originele pagina's, welhaast facsimilé. Terwijl Rodwell en c° zuinig zijn op het vrijgeven van Hergé-beelden, strooien ze hierin rijkelijk
rond met tentoongestelde pronkstukken. Niet alleen covers en andere originele pagina's, ook tal van voorbereidende schetsen waarop de levendigheid van Hergés klare lijn voortleeft. De tekst is minder uitgebreid dan in de grootschalige biografie, wel ruimschoots voldoende om Hergés oeuvre en de afgebeelde strippagina's juist te kunnen kaderen. Meestal vind je versnipperd her en der interessant materiaal bijeen. Met deze catalogus Musée Hergé bekom je een mooie synthese die zijn geld absoluut waard is.
- Pom en Teddy 6 ***
- Musée Hergé Catalogus ****
- Musée Hergé Museumgids ***
- Scherpschutters ***
Prachtig, wat een getalenteerd man, die Daniel vandenBroek. Van hem wil je in de toekomst meer zien. Eindelijk staat terug iemand op van de Hollandse school die gerust een Gilles de Geus in elkaar zou kunnen knutselen. Met dezelfde licht anarchistische humor en een even zwierige, ronde tekenstijl. Zelfs gebundeld (jammer genoeg slechts 19 pagina's) overleven de kortverhaaltjes en gags de tijdelijke (magazine)publicaties. Met slimme, verrassende en/of tedere clous overwint vandenBroek je scepsis. Kantje boord is deze Kantje boord absoluut niet.
- Viktor & Frenky 2 ***½

woensdag 21 november 2012

Game of Thrones 1.2: The Kingsroad

Hij is klein, dapper en ondeugend. In tegenstelling tot vaak voorkomende filmmidgets weet Peter Dinklage zich als Tyrion Lannister zeer natuurlijk te manifesteren tussen al die 'groten'.
Met als voordeel dat hij van nobele bloede is en daardoor moeilijk aan de kant kon worden geschoven. Hij legt het zelf uit.
"What you see is a dwarf. If I had been born a peasant, they might have left me out in the woods to die. Alas, I was born a Lannister of Casterly Rock. Things are expected of me. My father was the Hand of the King for twenty years. Until my brother killed him. Life is full of these little ironies. My sister married the new king, and my repulsive nephew will be king after him. I must do my part for the honor of my house; wouldn't you agree? But how? Well, my brother has his sword, and I have my mind. And a mind needs books like a sword needs a whetstone. That's why I read so much, Jon Snow."
Alvast eentje genoeg (zelf)relativeringsvermogen heeft in een wereld vol hebzucht.
Game of Thrones 1.2: The Kingsroad. Timothy Van Patten. 2011

Het lokaas als lokaas

Het keurslijf dat de auteurs zich hebben aangemeten, biedt weinig ruimte voor extra creativiteit. Sente is zo voorzichtig en dat maakt hem ook zo voorspelbaar. Het rekken van de plot door stelselmatig de ware toedracht van het geheim op te potten, de openbaring omtrent een -belangrijk- element uit Blakes verleden, het is zo braafjes. In plaats van de ketens te doorbreken en een vernieuwend vertelritme te introduceren, of de structuur te veranderen zodat Blake en Mortimer krijgen wat ze verdienen: een grootser avontuur. Het enige wat ze doen is zich schuilen achter genootschappen terwijl ze flauwtjes elementen pikken her en der (oa de jachtpartij). Inderdaad: De avonturen van Blake en Mortimer. Naar de personages van Edgar P Jacobs. Naar, niet met!
- Blake en Mortimer 21 ***
- Blake en Mortimer 21 Luxe ***
Wie nu nog durft te beweren dat Vance beter is dan Jigounov, heeft zand in de ogen. De sfeervolle decorplaatjes zijn nu vervangen door efficiënte realistische weergaves, je kraakhelder in de juiste setting katapulterend.
Maar bovenal is er dat gevoel van beweeglijkheid dat Jigounov bewerkstelligt, alsof je mee op pad gaat of in de lucht vliegt. Hoera dus voor het wegvallen van het geschiedenislesje waarmee de auteurs ons in het vorige deel opzadelden. Slim genoeg is het nu Sente die je wederom in de XIII-val lokt met een opeenvolgende thriller. Jij bent het pavlov-hondje dat -nu het verkoopbelletje rinkelt- naar de winkel gaat om je geduldbeloning op te pikken. En het smaakt, wees verzekerd.
- XIII 21 HC ***½
- XIII 21 SC ***½
- XIII 21 Luxe ***½

dinsdag 20 november 2012

Game of Thrones 1.1: Winter Is Coming

Inderdaad, Winter is coming. Met deze langere herfstdagen valt de avondschemering sneller en kan je je comfortabel nestelen in de zetel.
De tijdelijke nieuwe verslaving werd aangereikt en zorgt van bij het begin voor een trage nieuwsgierigheid. Als dit even goed is als de fantastische stripbewerking De Hagen Ridder van George R.R. Martins boek The Hedge Knight, laat het je dan even gemakzuchtig overdonderen.
De eerste aflevering is curieus, maar grijpt je niet meteen naar de keel. Een beetje zoals het eerste onderdeel van een quiz: de kennismakingsronde.
Qua taal wordt er geen blad voor de mond genomen: "Robert will choose a new hand of the kingdom to do his job while he's out fucking boars or hunting whores. Or is it the other way around?" Ruig en barbaars terwijl er zo veel edele lieden rondlopen.
Game of Thrones 1.1: Winter Is Coming. Timothy Van Patten. 2011

De Kuifjes-clan

Heeft Corbeyran de kip met de gouden eieren ontdekt? Na het ontwaken van de Stryges, het mythische beest uit De zang van de Vampiers, krijgt het monster wederom een hoofdrol toebedeeld in De clan van de Draak.
Waar het naartoe gaat en wanneer de Stryges zal opduiken, is nog niet helemaal duidelijk. Een waas van mysterie hult de verborgen geheimen. De setting bevat het goede kamp (het gezin), het semi-slechte (de heks), het slechte (de kobolden) en het semi-goede (de inquisiteurs). Die benaming wisselt echter afhankelijk van je interpretatie. Corbeyran weet je hierin minder bij de kraag te vatten dan in de oerreeks De zang van de Vampiers, desalniettemin is de Middeleeuwse omgeving interessant en wil je op de hoogte blijven van de verdere lotgevallen van het vervloekte echtpaar. Met Suro vond de auteur de gepaste illustrator.
- Clan van de draak 1 ***½
- Clan van de draak 2 ***½
De absurde, omgekeerde wereld. Stripheld wordt filmpersonage, weliswaar niet geanimeerd zoals in getekend, noch met echte acteurs. De nieuwe technologie zorgt voor een andere aanpak die meer mogelijkheden biedt. En uitgever Casterman ziet er heil in om deze filmadaptatie terug om te zetten naar strip. Begrijpe wie begrijpen kan! Dit heeft dan ook zo goed als geen uitstaans meer met het origineel. Wanneer teken- of animatiefilms verstript worden en de albums gelijktijdig verschijnen met hun bioscoopvariant, dan moet het productieteam zich veelal baseren op modelsheets en informatie die ze op voorhand krijgen nog voor de prent definitief gerealiseerd werd. Dat zorgt soms voor discrepanties in verhaal en tekeningen net omdat ze niet al het materiaal voor handen hadden. Hier is het duidelijk omgekeerd en werd dit boek samengesteld aan de hand van filmbeelden. Netjes bijeengezocht, braafjes aan elkaar geplakt. Het enige wat je leest, is de bevestiging van wat je op het scherm zag. Herkennen is lachen, al lijkt het hierin nog echter. Toch zeker bij bepaalde decors (58-1) en bepaalde close-ups (58-5, 58-7). Soms is het ook plastiekeriger (59-2). Nadeel van deze operatie is de datum van verschijnen, een eeuwigheid na de film. Je vond het nu al onzinnig dat het gedaan werd, marketinggewijs betwijfel je de kans op slagen. Onzinnig.
- Kuifje Moviealbum - Het geheim van de eenhoorn HC **
- Kuifje Moviealbum - Het geheim van de eenhoorn SC **
- XIII 20 HC ***½

maandag 19 november 2012

De fillem van Ome Willem: The Bad Lieutenant Port of call New Orleans

Maak een film over een indoor corrupte flik die misschien wel een heldhaftige daad verricht,
verwijs dan met de gelijknamige titel niet nadrukkelijk naar Ferrara's cultklassieker, de prent die indertijd een stempel markeerde. Je gaat immers automatisch vergelijken. Met Nicolas Cage als drager verwacht je persoonlijkheid en daadkracht. De acteur is behoorlijk ongeloofwaardig. Met een overdreven, hysterische lach negeert hij de pijn. Je vraagt je af of die komt door het druggebruik of door Cages dramabeperlkingen. Hij speelt een typetje met een bepaalde pose (door het lijden van de gekraakte rug) om zich te manifesteren. Werner Herzog heeft moeite om hem te kadreren, toch zeker als hij met zijn karakter wil uitpakken in een filmnoir context. Het houdt amper steek. Het interessants is Mark Isham. Die brengt wel sfeer in het na de rampspoed overgelopen New Orleans door de juiste instrumenten te gebruiken bij de samenstelling van de muziek.
The Bad Lieutenant Port of call New Orleans. Werner Herzog. 2009. **

Zoen niet zo maar iemand, begin met mij

De scène waar het schoentje wringt (pagina 89): "Laat de wereld van de volwassenen aan de volwassenen. Ongeacht de manier waarop ze ermee omspringen. Waarop wij ermee omspringen. Jullie moeten je kinderwaarheden beschermen."
De aanspreking zelf eist al een mature ingesteldheid. Gorski zet de kinderen op hun plaats terwijl ze net getoond hebben getuige te zijn van dubbelspel. Marzena kiest weer voor de weergave van een onderdrukte gemeenschap. Waar oppressie heerst en vrije gedachten niet getolereerd worden. Een onschuldig kusje brengt de bal aan het rollen en een kind wordt geterroriseerd om huiselijk verraad te plegen. Hoe intrigerend het verhaal ook, d'r ontbreekt een stukje authenticiteit. Het stripplaatje past iets te mooi in elkaar. De elementen afzonderlijk hebben hun kracht, maar als geheel mis je toch een natuurlijke verbondenheid. Hoewel niet altijd accuraat en nogal naïef zijn Sandrine Revels tekeningen erg geslaagd. Vooral de inkleuring draagt bij tot die onderdrukte groezeligheid.
- Werelden van Thorgal Wolvin 2 SC ***
- Werelden van Thorgal Wolvin 2 HC ***
- Werelden van Thorgal Wolvin 2 Dossiereditie ***
- Wielergek! 3 **
- Zoen niet zomaar iemand ***½

zondag 18 november 2012

Quizzen en toch thuisblijven (5): Het Paard van Parijs

Toch wel een uniek hoogtepunt in de Vlaamse
televisiewereld met een scenario vol verrassende kwaliteiten.
Een historische driehoeksverhouding wordt uit de doeken gedaan aan de hand van drie getuigenissen. En zoals steeds is de 'objectiviteit' telkens gekleurd en blijkt ieders standpunt een stuk waarheid in pacht te hebben. Chapeau voor de scenaristen (en de uitwerking).
Quiz Me Quick 5: Het Paard van Parijs. Jan Matthys. 2012.

Klein klein kleuterke Robbedoes

De scenario's van Philippe Tome zijn ronduit zwak. Je bent eerder opgelucht wanneer je Dat lucht op uitgelezen hebt. Slechts zelden bevat het een sprankeltje van de frisheid van weleer. Tome is dringend aan herbronning toe. Het gaat al meteen mis in het openingsverhaal. De timing staat niet juist afgesteld, de referenties missen hun doel. Dit moet beter!


- belevenissen van Jommeke Luxe 6 ***
- Garfield & Cie - the Garfield Show 4 **½
- Kleine Robbe 16 **½
- Nico 3 ***
- Voetbalgek! 3 **

zaterdag 17 november 2012

De fillem van Ome Willem: The Grey

Een schamele 6.9 krijgt deze film op tien (imdb). The Grey, dat is zo'n traditionele overlevingsfilm van dertien in een dozijn. Voor oppervlakkige kijkers ongetwijfeld. De kracht van de film zit 'm in de subtiliteiten. Wie of wat er uiteindelijk overblijft, is eerder bijzaak.
Mens of natuur? Carnahan durft het om niet Hollywoodiaans te eindigen. En dat de wolven je niet alleen op de huid zitten, ze kruipen letterlijk in je vel. Die indruk laten ze tenminste na.
Wat zijn die subtiliteiten dan zoal? Liam Neesons personage Ottway die voortdurend mijmert over de zin van het (over)leven. D'r hangt een waas van mysterie rond diens relatie met zijn vrouw. Terwijl je voortdurend vermoedt dat de eenzaat bewust gekozen heeft voor een leven ver van de beschaving omdat zij hem verlaten heeft, gaat het graven in diens psyche iets verder. Subliem zijn de scènes waarin hij wegdroomt, terug bij haar in witte-wolken-momenten om dan ineens bruusk terug de realiteit in gekatapulteerd te worden. De overgangen blijven nazinderen.
D'r zit een ongekende rust ondanks de opgejagdheid. D'r zit een innemende poëzie in het verhaal, in de woorden, in de beelden.
"There's not a second that goes by when I'm not thinking of you in some way. I want to see your face. Feel your hands in mine. Feel you against me. But I know that will never be. You left me, and I can't get you back. I move like I imagine the damned do, cursed. I feel like it's only a matter of time. I don't know why I'm writing this, I don't know what can come of it. I know I can't get you back. I don't know why this has happened to us. I feel like it's me. Bad luck. Poison. I've stopped doing this world any real good." Met de geknipte stem van Liam Neeson resonerend in een minder regulier Engels.
Sterke muziekscore (Mark Streitenfeld). Sterke camera. Sterke regie.
The Grey. 2011. Joe Carnahan. ****

Plankgas vooruit voor Harry Octane

Een bijzonder en opwindend avontuur. Je voelt de dreiging constant in de lucht hangen, je verwacht ultieme confrontaties én vooral een afsluiting met de definitieve inkeer van een toch verwrongen personage à la Harry.
D'r scheelt heel wat met Octane, de flierefluiter die alle vrouwen rond zijn vinger kan winden en die het toch nalaat de rijkeluisdochter in te palmen. Heeft de ex-coureur toch enig eergevoelr? Erover struikelen doe je niet, je wil weten hoe deze road movie eindigt. Deels op een sisser (voldoen aan de verwachtingen), echter grotendeels met een belachelijke spiegel waarbij de playboy op zijn plaats wordt gezet. Papazoglakis lijkt eerst rond cartoony pin-up-werk af te leveren, hij vindt na enkele bladzijden een rauwere vorm. Verrassend sterk.
- Jommeke 262
- Plankgas 3: Harry Octane 1 HC ***½
- Plankgas 3: Harry Octane 1 SC ***½
- Plankgas 4: Traject 1 HC ***
- Plankgas 4: Traject 1 SC ***

vrijdag 16 november 2012

De fillem van Ome Willem: Borat

Geen geniale hoogvlieger, doet echter steeds deugd om weer te zien (de vorige dateert alweer van 16 maart 2008),
al was het maar voor die fantastische cruciale fragmenten. De gedurfde Sacha Cohen die zijn Joodse nek uitsteekt om de Amerikanen eens goed -letterlijk- te kakken te zetten. Je twijfelt steeds aan de oprechtheid ervan. Wat werd in scène gezet, wat niet? En vooral: wat waren de consequenties tijdens het filmen? Slapstick, satire, scabreus, sentimenteel, plastisch verpakt. Heil Kazachstan!
Borat, Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan. Larry Charles. 2006. ***

Piratenvlaag

Corbeyran eigent zich heel wat vrijheden toe en bouwt ellipsen in die de lezer als vanzelfsprekend moet aanvaarden.
Piratenvlag is de combinatie van de ruige boekaniersstrips met het barbaars fantastische uit Conan (niet de detective, wel de Barbaar). Jammer van de harde kaftuitvoering, deze vlotte weglezer verdient zo'n luxe niet. Niet dat de inhoud zo slap is, maar het vluchtige mocht goedkoper verpakt worden. Leg Bingono naast Alary en je merkt meteen wie de sierlijkheid volledig beheerst. Bingono struikelt al te vaak over slordigheden en door verdoken onkunde.
- Châteaux Bordeaux 2 **½
- Dracula de Ondode 3 **
- Jommeke moppenboeken 1 **
- Jommeke moppenboeken 2 **
- Piratenvlag 2 ***

donderdag 15 november 2012

Canard à l'eau

Parme en Picault gaan nogal chaotisch te werk en veronderstellen dat kinderen de opgelegde verspringingen zonder problemen zullen vatten. Het duurt immers even voor je de leeseindjes aan elkaar kan
knopen, alsof tekenfilmscènes die op een iets te grote afstand verknipt en aan elkaar geplakt werden en dus moeilijker een band creëren. Deels kan je zeggen geslaagd hedendaags en niet meer met een stiefmoederlijke betutteling geschreven. Deels voel je je toch een gemis van interlinies. Voor een volwassene geen probleem, voor een kind evenwel minder voor de hand liggend. Gelukkig ebt dat halfweg de strip weg en krijg je meer doorzichtigheid van en affiniteit met de personages. En opeens ben je blij dat er een alternatief is voor Piet Piraat. Leuk retro getekend.
- Canardo 21 ***
- Familie Piraat 1 ***
- Godfried van Bouillon 1 **½
- Noach 2 HC **½
- Noach 2 SC **½
- Sherman 6 SC **
- Sherman 6 HC **

Lego versus Playmobil

Oké, Lego bekoort me meer dan eender welk ander bouwsysteem (MegaBloks) en wint ook de overlevingsstrijd tussen dat andere kinderspeelgoed Playmobil. Maar de bijgevoegde creatieve foto doet de monsterverkoper toch alle eer aan. Wie wil nu even de sleur niet doorbreken? Freddy rules!

woensdag 14 november 2012

Suske en Wiske versus The Incredibles

Twee verhalen uit de oude toen nog Kiekeboe zonder s-doos, voorheen nog niet in album uitgegeven. Je merkt meteen dat het de creatieve Merho is die met woordgrapjes uitpakt. Playfair versus Fairplay. Net als De grotten van Ann, niet te
verwarren met de toeristenplek. Die Ann blijkt wel erg goedgelovig en naïef te zijn, als je bekijkt hoe zij haar man vertrouwt. Een façade allemaal vanwege een ziekelijke jaloezie. Jammer dat geen enkele inspanning werd geleverd om deze oudere verhalen in te kaderen via een introductie. Da's het minste extra's dat de auteur had kunnen doen. Wel wordt de recyclage gecompenseerd door een nieuwe inkleuring. Archetypisch vol stereotiepe effectjes (dégradés, roze wagens). Het zit nog niet in de vingers.
- Kiekeboes 134 ***
- Rode Ridder 236 **
- Rode Ridder 236 Luxe **
Waar Vandersteen zo geweldig in was, het recycleren van volkslegendes, levensverhalen en andere zaken die hij gelezen of gezien had in de boeken, in de cinema of op de tv, wordt hier na Suske de Rat ook weer doorgevoerd. The Incredibles of een ander superheldendom als basis, met een getransformeerd sexy Schanulleke in de hoofdrol. Lekker dynamisch en vol avontuur. Al weet je dat het liedje niet te lang mag blijven duren, want zo'n krachtpatser schakelt anders op termijn alle tegenstand uit! De tirannieke tor is een goed verhaal met iets minder goede (hoekigere) tekeningen. Maar die stijl wordt gecompenseerd door de vertelschwung.
- Suske en Wiske 320 ***
- Suske en Wiske Luxe 320 Luxe ***
- Urbanus Speciaal 9 In het meervoud **
- Urbanus vertelt 10 Plankgas & Plastron

Die middag bij de kapper

Man neemt plaats in de stoel van de kapper. "En, hoe wilt u geknipt worden?" Waarop de klant repliceert:
"Links de haren over mijn oor laten en rechts ongeveer een centimeter boven het oor wegscheren. Verder moeten er bovenop willekeurig flinke happen worden weggeknipt. Alleen rechts uitdunnen, achter scheef wegknippen en als laatste een stukje uit mijn oor knippen." Een verbouwereerde kapper: "Maar meneer, dat trekt toch nergens naar en in het oor knippen doet bovendien pijn." En dan volgt de ontknoping: "Weet ik, maar zo heb je mij de vorige keer ook geknipt!"
Dat enkel om deze mooie -ondertussen achterhaalde- affiche van Eurostar te begeleiden. Of wat dacht je van deze?
Anneloesje: "Mama hoe komt het dat jij grijze haren hebt?"
Moeder: "Elke keer als jij stout bent dan krijg ik een grijze haar."
Anneloesje: "Nu weet ik waarom oma zoveel grijze haren heeft."

dinsdag 13 november 2012

Pompompom pompom pompompom

Heruitgaven, willen de heren uitgevers dan ook de moeite doen om zo'n origineel in ere te herstellen? Dat doe je niet door klakkeloos alles over te nemen! Dat doe je door -indien mogelijk- te hervertalen en te herletteren.
BD Must heeft enkel economische belangen, geen kunstzinnige. Jammer. Want deze mechanische lettering verstikt grotendeels Craenhals mooi, strak klarelijnwrk. Saai geplaatst in de ballonnetjes ontneemt het de leeslust. Bovendien zit je met die matte, vale druk die een zekere onscherpte veroorzaakt. Alsof de tekens op microfilm waren gezet en niet volgens de juiste methodes werden ontwikkeld. Qua retro-uitgave faalt BD Must. Craenhals' verhaal is lang, te lang. Met een groot Oom Wim-gehalte wordt het spionagethema opgekrikt. De keuze van een ezel als sidekick blijft ongelukkig. Wie kan zich als met de eigenaar van zo'n huisdier vereenzelvigen? Toch is het genieten, mede door Craenhals' grafiek. Dit dateert tenminste uit diens betere periode. Vergelijk met de covers achterin gerealiseerd in 1983 en 1979 (pagina's 62 en 63). De regressie valt op.
- Pom en Teddy 1 ***
- Pom en Teddy 2 ***
- Pom en Teddy 5 ***
- Pom en Teddy 7 ***

Op de bus

Hoe droog kan wikipedia-informatie zijn? "Een gelede bus is een bus met scharnier. Gelede bussen bestaan uit twee delen, zijn maximaal 18,75 meter lang en hebben minimaal drie assen. Tussen de twee helften zit een vouwbalg.
Een gelede bus kan zo'n 30% meer reizigers vervoeren dan een niet-gelede bus, met dezelfde hoeveelheid personeel (1 buschauffeur), waardoor de exploitatiekosten per reiziger lager kunnen liggen." Slechts zelden kom je een exemplaar tegen dat zijn bijnaam volledig eer aan doet. Wat vind je van deze die reclame maakt voor het Camden Irish Music Festival. Da's pas een harmonicabus?

maandag 12 november 2012

De reportages van Sacco

De introductie is extra verhelderend omdat Sacco zich als (strip)journalist rechtvaardigt. Is het een subjectieve weergave van de objectieve waarheid of eerder de objectieve waarneming van een subjectieve realiteit? Hij heeft dat voordeel als observator
de omgeving niet te beïnvloeden met een camera-aanwezigheid. Tevens wordt elke reportage in- of uitgeleid met het plaatsen van de (opdracht)context. Niet dat de auteur zich moet indekken, Sacco durft zich eerder wel eens te verontschuldigen als het resultaat hem zelf minder zint. Lees, maar met mate, want de overdaad aan miserie zorgt niet meteen voor blije gezichten. Balanceer en laat de rauwe, grauwe tekeningen je onderdompelen in het dagdagelijkse van mensen die lijden onder de oorlogssituatie. Met de vinger in de wonde, trachten te wroeten in de trauma's zonder erger te veroorzaken. Sacco is enig in zijn soort met zijn getekende reportages die gelukkig het juiste afzetgebied vinden: magazines waar deze kortverhalen het best tot hun recht komen.
- Buck Danny 38 ***
- Buck Danny 39 ***
- Nero De Far West-trilogie ***
- Reportages ***

Ver gaan met talen: vertalen (2) voor De Manga-Killer

Op plaat 35 van het origineel,
pagina 37 in het boek, "Appelle le docteur Laffont, je la connais! Bernadette nous dira quoi faire!" Geen idee of scenarist Yann knipoogt naar zijn huisdokter? Kwestie van de relevantie te verhogen heb ik daar dokter Beaucourt van gemaakt.
Deze spoedgevallenspecialist is dan wel eerder van het mannelijke soort, om getrouwheid te bewaren met het origineel is de dokter een zij gebleden. Je weet nooit of die in het tweede deel daadwerkelijk ten tonele verschijnt! Van naam veranderen lukt nog, van sekse daarentegen...

zondag 11 november 2012

Lekkers van Lectrr

Je hoeft geen Hannibal te zijn om als een echte Lectrr spitsvondig en scherp uit de hoek te komen met tal van dubbelzinnigheden. Moorddadig is hij niet, gevaarlijk vlijmscherp echter wel. Lekker onnozel, gestileerd simplistisch. Lectrr heeft een fijne lijn en een complementaire inkleuring. Een leuk tussendoortje.
- Bakelandt 19 **
- Berlijn Integraal ***½
- Hara Kiwi 8 ***
Dateert van 1955-1956. Sleen heeft ondertussen een stabielere tekenhand, de figuren hebben hun vaste vorm gevonden.
Het dierenpark van de artiest breidt zich verder uit, dit keer met de letterlijk erg vreemde vogel October. En wanneer die een ei legt is het hek helemaal van de dam. Vreemd dat wanneer iets wat we waardeloos achten en het plots onze buidel toch verrijkt we er dan ineens minzamer mee omgaan. De hebzucht neemt op zo'n moment de overhand, ook bij hoofdrolspeler Nero! Leuke scène hoe Sleen vals speelt met de perspectieven. Strook 53 en het vliegtuig dat te pletter zou kunnen slaan tegen een berg. De strook die erop volgt is helemaal te gek. Terrorist Nero kondigt ver voor de aanslagen 9/11 aan. Sleen visionair? Raad eens wie de boef van dienst is? Inderdaad, Sleen zelf. Zelfs toen liep de artiest al rond met een uitgeleefd gezicht. Het ei van October, anarchistisch geschift.
- Nero Klassiek 24 ***

Quizzen en toch thuisblijven (4): De Prins en de Professor

"Onder leiding van Nick besluit de ploeg mee te dingen naar de selectie
van de Superprestige, de Quiz der Quizzen. Roger probeert hen van het idee af te brengen, maar slaagt er niet in. Omdat de openingsquiz met zes mag worden gespeeld, zoekt Tafel 7 naarstig naar een extra man. Lennon denkt iemand gevonden hebben. Ook het kappersteam van kapsalon Delvauxke krijgt versterking. Maar niet uit de hoek die ze verwachten. Tijdens de quiz komt de hele zaal te weten wat Roger al die jaren trachtte te verbergen, tot grote verbijstering van Tafel 7. Maar ook Armand zit met een duister geheim."
Quiz Me Quick 4: De Prins en de Professor. Jan Matthys. 2012.

zaterdag 10 november 2012

Een dodelijke grap: The killing joke

In hoeverre de grap van de Joker dodelijk is, laten de auteurs suggestief in het midden. Worden de twee protagonisten op het eind mogelijks aangereden, een antwoord krijg je niet. Alan Moore diept het personage van de Joker uit,
de verwrongen psyche gecreëerd door gebeurtenissen uit het verleden. Niet alleen het trauma liet hem overhellen naar de criminele zijde, ook bepaalde omstandigheden verergden de situatie. De Joker wil bewijzen dat ook andere oprechte burgers hun moraal verliezen en de dunne lijn tussen goed en kwaad overschrijden, commissaris Gordon is zijn instrument. Het geval Batman, da's andere koek. Hoe is die zo ver gekomen om in een even gek pak zijn gevoelens bot te vieren op de tegenstanders. Te gek, da's Alan Moores filmische scenario. Met een propere, netjes afgeronde Brian Bolland die strak de waanzin accentueert. Een waanzin die trouwens voortgezet wordt in de inkleuring.
- Achter de Sterren ***½
- Batman De killing joke ****
Niet meteen het interessantste, wel het imposantste stripwerk van het moment. De verwaterde, wazige uiting van hervertelde herinneringen zijn niet noodzakelijk fotografisch loepzuiver, maar als een objectieve observator vanop afstand toekijkend. Geordend zijn de anekdotes niet, hoewel vaak chronologisch. Je voelt weinig affiniteit met hoofdpersoon Alan. Meer dan een getekend verslag is deze Herinneringen van Alan Ingram Cope niet. De woelige oorlog die Alan intrinsiek beleeft, vindt met moeite vrede. De oorlog van Alan is afstandelijk scoon, maar mist de poëzie om literaire genoegdoening te verschaffen.
- oorlog van Alan Herinneringen van Alan Ingram Cope 3 ***½
- Prins van de nacht 6 ***
- Urbanus 150 **

Tasting sour: The darkest Hour

Een ruimteinvasie zonder boeh of bah komt de wereld inpalmen. Twee ambitieuze 'zakenmannen' belanden in de Russische hoofdstad op het moment dat de stad verandert in een mosKoude omgeving.
Terwijl de overlevenden zich in een keldertje verstoppen, vraag je je af hoe ze gedurende x-dagen overleefd hebben? Qua hygiëne, voedsel en toilettage. Eerste fout: nadenken. Dit soort films vereist immers het verstand op nul. Dus opgepast voor breingetrain, dat zit er hier niet in. En zo stapelen de andere fouten zich op. De film geeft 90 minuten speelduur aan, hoewel de ontknoping en aftiteling begint na 1 uur en twintig minuten. Op zo'n momenten verwacht je nog een nieuwe boost. De personages die komen, neen, eerder gaan! De bestrijding van een fenomeen dat amper omkaderd wordt.
Zoek je holte, ding dong, dan ben je aan 't juiste adres. Met The Darkest Hour heeft het meest duistere uur van de dag toegeslaan, hoewel je je niet echt weg van de wereld voelde. Ghostbusters gekruist met Attack of the block, zo krijg je een script volgepend.
The Darkest Hour. Chris Gorak. 2011. *

vrijdag 9 november 2012

Sigmund kan de pot op

Het is wanneer Peter de Wit een uitstapje maakt buiten het therapeutische circuit dat je opflakkert.
Veel van de gegeven raadgevingen zijn immers steeds creatieve variaties op eenzelfde thema. Terwijl bij zijsprongen er een andere, actuelere insteek komt met een vleug kritiek op maatschappelijk (ir)relevante gebeurtenissen. Daarom blijven de passages achterin rond de verkiezingen en Sigmunds schrijfambities (Vijftig tinten zwart) het meest hangen.
- F.C. de Kampioenen 73 **
- Dikke Billie Walter *
- Pom en Teddy 3 ***
- Sam Pezzo 3 ***
- Sigmund weet wel raad met 50-plussers ***

The Dictator wordt democratisch senator

Nostalgie komt eerder bovendrijven samen met het verlangen om Chaplins gelijknamige film terug te zien. Sacha Baron Cohen vergeet subtiel te zijn en kiest eerder voor gemakzuchtige platvoersheden waardoor
de kracht van het geheel afgezwakt wordt. Op zich is de boodschap klaar en duidelijk, zowel Oost als West te kijk zetten met hun malafide praktijken. Die zogezegde democratieën waar iedereen gelijk is (toch degene met geld), die vrijheidsstaten met een totaal vredelievend nucleair programma, die dictatoriale alleenheersers die hun waarden en normen als de stelregels opdringen. Je bent bovenal dictator, niet?
Terwijl hij dat met Borat gemoedelijk deed als externe observator, kleedt Cohen het ditmaal met een zwak verhaal in. Hier kon hij meer uit puren. Bovenal omdat de drager weer een karikaturaal typetje is geworden. Grappig is de conversatie in de helikoptervlucht boven New York tussen de Dictator en Nadal. De weinige woorden die de Amerikaanse medereizigers verstaan, doen hen in paniek omslaan. Zijn deze twe heren de voorbode van een nieuwe terreuraanslag?
The Dictator. Larry Charles. 2012. **1/2