dinsdag 31 mei 2011

The Mind of the Married Man 1.2 - The Secret of the Universe

Territoriumafbakening, competitiedrang, goede raad van nonkel Kaat, verleiding, innerlijke lust, het zit er allemaal in.
"Micky's not pleased when Donna asks Missy out to lunch. Doug offers Micky self-help marriage videotapes and shares his well-guarded secrets of the universe."
The Mind of the Married Man. Seizoen 1. Aflevering 2. The Secret of the Universe. 2001.

Onkreukbaar

Vlot en leuk weg te lezen tussendoortje dat vooral door Cory Walkers toedoen weinig om het lijf heeft. Walkers tekeningen zijn nogal vrij minimalistisch, hoekig en schaars rondstrooiend met decors. Zelfs op het kleinere American comic-formaat valt de zuinigheid waarmee hij een blad vult sterk op. Dat komt deels natuurlijk ook door Kirkmans schaarse aanreikingen. Met meer gefundeerd plotwerk, had je ongetwijfeld meer leeswerk. Desalniettemin geniet je toch met volle teugen van deze beginnerssuperheldkroniek. Simplistisch de opgang en beslommeringen van een would be-onrechtbestrijder die geflankeerd wordt door nog andere 'onzichtbare' medestanders. De kleuren van Bill Crabtree geven er een Barbie-tintje aan, iets te onwezenlijk.
- Donkere Toren 5 **½
- Dan Clowes' Ideale man **
- Invincible 1 ***½
- Thor - Vikingen **½

maandag 30 mei 2011

God save Queen

Waar was je toen Kennedy neergeschoten werd? Hoe hoorde jij het nieuws van 9/11 over de aanslagen op de Twin Towers? Je kent dat, van die sleutelmomenten waaraan je wel een anekdote kan koppelen.
Ondanks dat mijn herinneringen vlug vervagen, weet ik nog goed dat bij het buitengaan van de Expohallen in Charleroi, na een bezoek aan de schitterende stripbeurs aldaar, en het rustig neerploffen in de wagen om huiswaarts te keren, het nieuws melding maakte van een voor mij aangrijpende boodschap. Het was 24 november 1991, de deuren waren net dicht, 20u 's avonds. De 45-jarige Freddie Mercury is overleden aan de gevolgen van Aids. In mijn naïeve onwetendheid had mijn favoriete groep het nodig geacht dit geheim te houden. Had ik meer de Story gelezen, dan sloeg dit ongetwijfeld niet zo in als een atoombom, al heb ik het geluk gehad dit vooralsnog niet mee te maken. Ondanks de feestvreugde van de opgehaalde buit, was dit een flinke domper erop. Tot zover de anekdote.
Hoewel het maandagse uitbolmoment doorgaans gereserveerd is voor Never mind the buzzcocks, viel mijn oog tijdens het vroegtijdig zappen op de andere BBC-zender met een evenzeer muzikaal intermezzo: het tweede deel van een Queen-documentaire.
Weliswaar onder het copyright van Queen zelf, dus je zou kunnen stellen dat enige objectiviteit zoek is (John Deacon kwam amper aan het woord). Toch was het een boeiende en uitstekende recapitulatie van een gedeeltelijk oeuvre, nu beginnend met een bergafwaartse spiraal vanaf Hot Space om weder uit het dal te klimmen met The Works. Hoogtes en laagtes correct in beeld gebracht, referenties naar het memorabele Live Aid-concert en Mercury's ziekte. En toen werd het ook hier even stil.
Welke draken (of artistieke pareltjes) Queen bij overleving nog gemaakt zou hebben, sommige van hun klassiekers kunnen alvast niet meer stuk. Al was Freddie Mercury the one who bit op 24 november 1991 the dust.

Het grote kwaad

Da's weer een beschamend stuk wereldgeschiedenis waarbij dit keer de wreedheden van het Turkse volk geïllustreerd en terecht aangeklaagd worden. Niet in de vorm van een stilistisch interessante kroniek (esthetisch bakt Paolo Cossi er weinig van), en evenmin door een bloeiende, lyrische vertelstijl. Het is vooral de hardheid van de beelden die op het netvlies branden, méér dan slechts een herinnering nalatend. Medz Yeghern is dan ook zo'n strip die je op zijn minst gelezen moet hebben, al was het maar voor de opvoedkundige waarde. Het lot dat een volk moet ondergaan, diens vreselijke ontberingen. Het is makkelijk de genocide te koppelen aan de holocaust, parallellen in overvloed. Cossi's tekeningen zijn simplistisch, de beelden daarentegen efficiënt genoeg. Je walgt van de gruwelen, door de mens veroorzaakt.
- Legenden van Troy 4 HC **½
- Legenden van Troy 4 SC **½
- Medz Yeghern ***
- Sombrero Zwarte Reeks 173 De zeven hoofdzonden ***

zondag 29 mei 2011

The Mind of the Married Man 1.1 - Pilot

Ondertussen tien jaar oud en nog steeds brandend actueel, de huwelijkse staat doorlicht. Maar ge- of ongebonden, de drie karakters die uitgebeeld worden zijn stereotiepen die elk elementen van herkenbaarheid uitdragen. En durven beweren dat hier niks van waar is, getuigt van weinig introspectie en hypocrisie. Vaak pijnlijk confronterend waardoor je als man natuurlijk beschamend wegkruipt.
"Hoe houden getrouwde mannen zich staande in deze moderne tijd? Ze worden geconfronteerd met steeds meer verantwoordelijkheden, verplichtingen en verleidingen. Aan het begin van de 21e eeuw is het moeilijker geworden voor mannen om gelukkig én getrouwd te blijven. Dus waarom doen we er eigenlijk nog ons best voor? In The Mind of the Married Man worden de levens van drie bevriende collega's gevolgd. Ze zijn alledrie gebonden door de huwelijkse staat, maar hebben uiteenlopende ideeën over wat de sleutel is tot een gelukkig huwelijk. Het opent alvast met journalist Micky Barnes die worstelt met de nieuw aangeworven assistente."
The Mind of the Married Man. Seizoen 1. Aflevering 1. Pilot. 2001.

Zo fier als een pauw: Alef-Thau

Arno's tekeningen blijven makkelijk overeind in deze verkleinde uitgave. Diens pagina-opbouw was immers luchtig genoeg. Met trouwens het bundelen van het Alef-Thau-epos, zorgt uitgever Sherpa ervoor dat je je niet bekocht voelt. Zelfs met de 56 pagina's van de eerste twee delen raas je doorheen de materie. Reken uit, voor die prijs absoluut te verantwoorden. In een tijd toen de dieren nog spraken, schreef Jodorowsky nog fantastische avonturenverhalen. Zelfs met dat tikkeltje esoterie en ectoplasmes die te pas en te onpas als deus ex machina tevoorschijn komen, verplaats je je in een roes van samenhorigheid in de geest van Alef-Thau, het armzalige kind dat absoluut niet zo kreupel is als je zou denken. Met de nodige bijstand maak je van diens gebrek immers een voordeel. Van diens ongeluk een potentieel om anders tegen het leven aan te kijken en daardoor de innerlijke krachten verder te ontwikkelen. Verbazing alom waarbij je geduldig afwacht hoe Het rompkind zich verder fysiek en psychisch ontwikkelt. Fantasierijk spannend. Voor de individuele bespreking van albums twee tot en met vier, klik je door naar: De eenarmige Prins, Koning Eenoog en De heer der illusies.
- avonturen van Alef Thau 2 ***
- avonturen van Alef Thau 3 ***
- avonturen van Alef Thau 4 ***
- wereld van Alef-Thau 1 ***½

zaterdag 28 mei 2011

De zin van het leven: Always look on the bright side of life

Dat de Pythons nog eens bijeenkwamen om het ultieme testament uit te schrijven, is niet meteen duidelijk. Met de prefilm vol ambtenarenpiraterij krijg je een opwindend relaas over opgejaagde, versleten stofvreters die het beu zijn om levenloos de bevelen van die opgeblazen kikkerbazen op het economische galeischip uit te roeien. Een uitmuntende kortfilm die zelf al een prijs verdient.
Ondanks de verbondenheid tussen de daaropvolgende sketches via thematische periodes van de levenscyclus met hilarische topscènes (de veelvraat en de Oliver Twist familiesaga) en de geniale cynische dialogen (het gebruik van het condoom), verstikt de film onder een laag gegniffel. Pas achteraf erken je de flitsende elementen die de film inhoudelijk sterk maken/houden. Maar tijdens het kijken zelf blijkt algauw dat de ontspanningswaarde beduidend lager ligt dan bij Life of Brian en The Holy Grail. Goed, maar vermoeiend.
Ieder Monty Python-vogeltje zingt zoals het gebekt is. En blijkbaar vallen die moeilijk nog op elkaar af te stemmen.
The Meaning of Life. Terry Jones. 1983. ***

60 dagen bij vampieren

Jammer dat het zo lang duurt vooraleer onze Vampierenzang-honger gevoed wordt. Door de seizoensgebonden indeling ben je de draad immers kwijt. Maar door obligate herlezing van de voorgaande delen krijg je dan weer waar voor je geld! Cellen is het efficiënte en spannende vervolg met een verrassende ommekeer in Niveks loyauteit. Uit liefde voor de liefde. De prachtige pagina's 14 en 21 eisen alle andacht op.
- de Kiekeboes 78: Havana Gilla **½
- Israël in 60 dagen **½
- Kiekeboe 78: Havana Gilla **½
- zang van de Vampiers 11 ***½

vrijdag 27 mei 2011

Ook in Paraguay leven Johnny's

Mooi om zien, zo in zwartwit, want dan merk je pas echt dat de grote Malik veel meer in zijn mars had dan enkel een gratuite komische stijl (hoe lieflijk ook uitgebeeld in Cupido). Vooral in de sfeervolle decors kan je hem plaatsen naast een jonge Hermann (op het eind van Bernard Prince en het begin van Jeremiah), met veel oog voor detail. Toch mankeert er iets aan diens realistische strips waardoor de artiest er amper mee kon doorbreken (cfr Archie Cash). In het geval Johnny Paraguay is het vooral het gebrek aan inlevingsvermogen met de protagonist dat je weinig sympathie bezorgt. Zelfs al balanceert Johnny tussen goed en kwaad (met een geweten weliswaar), toch is hij de vrijbuiter die voor het geld gaat. Hoe mooi de uitgave ook van Arcadia, Malik tekende ongetwijfeld met de inkleuring in het achterhoofd. Anders zou hij d'r wel extra zwart hier en daar hebben toegevoegd. Nu blijven sommige scènes onduidelijk leesbaar met weinig balans. Toch zeker met een titel als Het meisje met het witte haar wil je dat de jonge vrouw echt in het oog springt. Goeie prijs-kwaliteit.
- Arcadia Archief Luxe 14: Johnny Paraguay 3 ***
- DragonBall Ultimate Edition 12 ***
- Johnny Paraguay 3 ***
- Uur U 2 **½

Kruip eens in de huid van John Malkovich

Terwijl Charlie Kaufman de (ongrijpbare) liefde bejubelt in Eternal sunshine is hij in Being John Malkovich veel wranger en hopelozer. De daden van John Cusack zijn wanhopiger, de verlangens van de begeerde vrouw voor de hoofdrolspeler haast onmogelijk in te vullen. Ondanks de (zwarte) humor vaak pessimistisch met weinig vooruitzichten op een goede afloop.
Hilariteit alom met de immer pedante John Malkovich die eindelijk na een goed uur op het voorplan treedt om overtuigend en gewillig acterend te doen alsof er met hem gespeeld wordt. Toch zeker wanneer Cusack zijn wil opdringt en letterlijk de bovenhand neemt. Catherine Keener is de vamp die weet hoe haar slachtoffer te manipuleren. Ja, het is een kunst.
Being John Malkovich is een ingenieuze film over wat onbeantwoorde liefde met een mens kan doen.
Voor anderhalve euro een uitstekend rommelmarktkoopje.
Being John Malkovich. Spike Jonze. 1999. ***½

donderdag 26 mei 2011

Even ter rechtzetting!

Een onbesproken blad kwam me mailsgewijs ter ore. Om me nu dagdagelijks bezig te houden met deze virtuele krant uit te pluizen, is onwaarschijnlijk. De reële onzin van Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad houden me geregeld op de hoogte van de menselijke kleinzierigheid. En da's al méér dan genoeg. Echter, terwijl je je opwindt door en irriteert aan de nonsensikale berichtgeving annex lezerscommentaren (een absolute voedingsbodem om het grote geheel in het juiste perspectief te zien) is er een blad dat deze schijnheiligheid extrapoleert en tot het uiterste drijft: De Rechtzetting.
In eerste instantie voel je je nog ongemakkelijk door de waarheidsgetrouwe weergave. Is dit echt echt? Het absurde in en van de mens heeft vaak zulke surreële proporties dat je niet verbaasd bent over de mogelijke waarheid die achter elke kop schuilgaat.
Stel je voor: Pieter Loridon beschuldigd van trouw, met een deelneemster die hem aanklaagt. Of wat dacht je van UCI eist postume dopingtest op Weylandt.
Gewaagd en geslaagd. Men zegge het voort!

Een onderzees experiment

Scenarist Mosdi stelt het lezersgeduld verder op de proef. De verwevenheid tussen illusie en werkelijkheid wordt nog steeds niet verklaard. Vooralsnog is het de pap inslikken die hij ons met mondjesmaat toedient. Echt storend is dat niet. De genietbare introductie van twee extra personages maakt het alleen maar boeiender. Hervas Millan kan niet tippen aan de grootsheid van Michel Durand, toch kiest hij voornamelijk om met beelden te vertellen in plaats van alle feiten af te ratelen. Visueel zeer genietbaar, ondersteund door het aanslepende mysterie.
- Alvin Norge 1 ***½
- Atlantis Experiment 3 HC ***½
- Atlantis Experiment 3 SC ***½
- Hans 11 **

woensdag 25 mei 2011

Clowneske baron

Terecht een stuk van het cultureel striperfgoed. Heeft totaal niets met nostalgie te maken wanneer je de kwalitieiten van deze strip ophemelt. Zelfs na jaren blijft De circusbaron inhoudelijk volledig overeind. Ondanks de onwaarschijnlijke plottwisten en bovennatuurlijke tussenkomsten (de bijdrage van 'superman' Jerom blijft gelukkig beperkt), de doortastendheid van de protagonisten overdondert. Ze stellen alles in het werk om hun vriend te redden en worstelen zich doorheen de hachelijkste situaties, met gevaar voor eigen leven. Acrobatische toeren voeren ze letterlijk uit in het dekmantelcircus. Het verwonderlijkst van al is Vandersteens constante drang om het gegeven te dedramatiseren en er een komische schep bovenop te gooien. Zo is er de olijke visser die de SOS-boodschap eindelijk doorgeeft aan de politie. "Hm! Mensenlevens in gevaar! Dat ziet er ernstig uit. Ik telefoneer dadelijk. Maar tussen haakjes. U had toch een visvergunning, hè?" De auteur kan het niet laten om hier en daar een sneer uit te delen richting autoriteiten. De circusbaron is een grootse klassieker. Met de bollige, frivole figuurtjes die dartelen over de pagina's. Zo stijlvol.
- Barack Obama ½
- Sint Vladimir ***
- Suske en Wiske 81 Herdruk De circusbaron ****½
- Suske en Wiske Klassiek - Rode Reeks 26 De cirkusbaron ****½

dinsdag 24 mei 2011

de gang bang van de Smurfin

Dat Donnie Darko een film is die in je vel kruipt en blijft nazinderen, zelfs na jaren, werd op 28 maart nog 's bewezen. Toen vergeten te vermelden, maar toch cruciaal voor de stripliefhebbers de dialoog omtrent de Smurfin. Waar tieners al niet over filosoferen!
Ronald Fisher: Beer and pussy. That's all I need.
Sean Smith: We gotta find ourselves a Smurfette.
Ronald Fisher: Smurfette?
Sean Smith: Yeah, not some tight-ass Middlesex chick, right? Like this cute little blonde that will get down and dirty with the guys. Like Smurfette does.
Donnie: Smurfette doesn't fuck.
Sean Smith: That's bullshit. Smurfette fucks all the other Smurfs. Why do you think Papa Smurf made her? Because all the other Smurfs were getting too horny.
Ronald Fisher: No, no, no, not Vanity. I heard he was a homosexual.
Sean Smith: Okay, then, you know what? She fucks them and Vanity watches. Okay?
Ronald Fisher: What about Papa Smurf? I mean, he must get in on all the action.
Sean Smith: Yeah, what he does, he films the gang-bang, and he beats off to the tape.
Donnie: [shouts] First of all, Papa Smurf didn't create Smurfette. Gargamel did. She was sent in as Gargamel's evil spy with the intention of destroying the Smurf village. But the overwhelming goodness of the Smurf way of life transformed her. And as for the whole gang-bang scenario, it just couldn't happen. Smurfs are asexual. They don't even have... reproductive organs under those little, white pants. It's just so illogical, you know, about being a Smurf. You know, what's the point of living... if you don't have a dick?
Ronald Fisher: [pause] Dammit, Donnie. Why you gotta get all smart on us?

Zwartgeblakerde rotsen

Ritmisch met een vijf- à achttal kadertjes per pagina is deze verkleinde vorm uitstekend om Kuifjes avontuur in A5-formaat uit te voeren. Jammer dat er geen zuivere scans bestaan om het origineel te reconstrueren. Vooral de rasters zijn soms onduidelijk en vettig. Jansen en Jansens zijn de clowns van dienst die te pas en te onpas komen aandraven om de komische noot in dit mysterieuze misdaadverhaal te verzorgen. Onderzoeker Kuifje neemt het heft in eigen handen en laat zich niet intimideren door allerlei bedreigingen. Heldhaftig doorstaat hij -veelal ongeschonden- de meeste aanslagen en weet hij de bedrieglijke waas rond De zwarte rotsen te ontrafelen. Je hebt helden en je hebt Kuifje, met in zijn voetsporen Bobby, de onversaagde hond die nergens bang voor is. Nergens? Grappig hoe hij lacht met de gorilla die angstvallig voor de kleine hond wegloopt terwijl hij zelf bang is voor iets anders.
- Bakelandt 22 Herdruk **
- de Kiekeboes 21: De Pili-Pili pillen ***
- Kiekeboe 21: De Pili-Pili pillen ***
- Kuifje zwart/wit-facsimilés A5 De Zwarte Rotsen ***½

maandag 23 mei 2011

Wie weet plakt hij aan je bumper: Jumper

Even herbeleefde je de sensatie uit Astro City, een dag uit het leven van een superheld in een flits weergegeven. Maar uiteindelijk blijft het overweldigende beperkt tot de beginminuten. Jumper heeft niet de noodzakelijke schwung en speelt bovendien met een dubbele moraal. Met alle macht die David Rice heeft, blijft hij toch een smeerlapje. Samuel Jackson is ronduit belachelijk.
"David Rice komt er op een dag achter dat hij over een speciale gave beschikt. Hij is een Jumper met de mogelijkheid om zichzelf in een fractie van een seconde te teleporteren naar elke plek op aarde. Als hij achterna wordt gezeten door een organisatie die alle Jumpers wil vernietigen, komt zijn leven echter ernstig in gevaar."
Flauw.
Jumper. Doug Liman. 2008. **½

Een heerschap voor één dag

Verwarrend natuurlijk wanneer militairen iemand willen overmeesteren maar het er niet levend vanaf brengen omdat hun gevangene toch iets te 'explosief' is. De terroristen creëren chaos en da's ook hetgeen Téhy en Cara overbrengen. Chaos in de vertelling. Chaos in de actie. Chaos in de beelden. Naar het einde toe vormen de puzzelstukjes toch een geheel met slechts één verlangen tot gevolg: méér opheldering. Day one is vooralsnog slechts een intrigerend begin.
- de Kiekeboes 52: De wraak van Dédé **½
- Kiekeboe 52: De wraak van Dédé **½
- Reign 1 HC ***
- Reign 1 SC ***

zondag 22 mei 2011

Tegenstellingen Noord-Zuid

Wie verwacht een politieke polemiek te lezen over de misverstandhouding tussen Vlaanderen en Wallonië, komt bedrogen uit.
Terwijl de Volkskrant met Obama stamt wellicht af van Nederlander uitpakt, bloklettert Het Nieuwsblad Obama stamt mogelijk af van Vlaming. Toch grappig hoe de haan op de kerktoren draait afhankelijk van waar de interpretatiewind komt.
Terwijl vorsten scheidingen proberen te lijmen, scheiden journalistieke vorsers en ontleden de achtergrond van een president.

Niet wenselijk

Net zoals Wisher zo'n betoverende ontdekking was, geeft ook deze Drie wensen een verrassende inkijk op de wereld van geesten die allesbehalve geestig zijn. Martinello's grillige, maniëristische en glooiende tekeningen zuigen je mee in een kleurrijke wereld vol fantastische wezens. Terwijl Dufaux & Xavier er niet in slagen het universums van de djinns realistisch voor te stellen, krijg je hierin net wel het gevoel dat andere gedrochten naast ons postvatten. Je moet alleen bij machte zijn om ze te zien of te herkennen. Gabella's scenario is complex, je doorzetting wordt beloond. Met Sinbad, Sharaz-De en Wisher had je al een mooie interpretatie van duizend-en-één-nacht. Nu komt daar nog een krak bij.
- Drie wensen 1 ****
- Jommeke 10 De straalvogel ***
- Jommeke 12 Paradijseiland ***½
- Jommeke 41 Twee halve lappen ***

zaterdag 21 mei 2011

My name is earl 4.11 - Nature's Game Show

Joy die zich probeert te manifesteren ten opzichte van haar iets snuggere man:
Joy: How the hell can you sit there with a straight face and tell me MacGyver wouldn't be the most awesome President of the United States ever?
Darnell: He's a fictional character, Joy.
Joy: No, fictional characters are in books, Darnell, MacGyver is on TV.
Heb dat in de familie!
En het verliezen van de uit te voeren lijst, heeft dat enig effect? Geloof het maar! Randy op zijn beurt pakt wat er te grabbelen valt na elke windhoos.
"Earl loses his list when tornadoes blow through Camden County, and Catalina has a religious experience. Meanwhile, Joy is offended when Darnell tells her that he is smarter than her, so she wants to show him, who is really the smart one."
Wat is-ie toch goed, Earl!
My name is Earl. Seizoen 4. Aflevering 11. Nature's Game Show. 2008.

Opvliegend karakter

In het kielzog van Boven de wolken, de Laatste Vlucht en
De Nachtuil eren Frank Giroud en Luc Brahy andere luchtpioniers, zij het eerder in de tijd, met de echte verknochte en bezielde ontwerpers en waaghalzen die alles in het werk stellen om die frêle machines koste wat het kost in de lucht te houden. Giroud pakt het echter nogal technisch aan waardoor je snel de passie verliest. En al laat hij er een liefdesgeschiedenis insluipen, de betrokkenheid is die van de beste stuurlui die aan wal staan. Luc Brahy is accurater en verzorgder dan bij Imago Mundi, toch leest het schetsmatige slordig en krijg je niet het wow-gevoel waarmee Hugault voortdurend kan uitpakken. Natuurlijk ben je benieuwd hoe het verhaal verder verloopt.
- Blauwe Verten 1 ***
- de Kiekeboes 49: De Medusa-stichting
- Jommeke 214 Holeman **½
- Kiekeboe 49: De Medusa-stichting

vrijdag 20 mei 2011

Geen Veys los: Philip en Francis

Pierre Veys en Nicolas Barral hebben een 'vervolg' gebreid aan Schaduw over het Britse Rijk en da's maar goed ook. Voor een tweede keer recycleren ze de conventies van Jacobs' klarelijnstrip en maken er een ontzettend leuke parodie van. De twee hoogmoedige klungels Philip en Francis trappen immers als volleerde idioten in de val gespannen door Miloch. Tot overmaat van ramp komen ze in een andere dimensie techt waar hun dubbelgangers natuurlijk ronddwalen, net als Olrik die een gevestigde waarde blijkt binnen de Britse politiek. De fijnbesnaardheid en dynamische elegantie van Barrals tekeningen brengen je -versterkt door de situatiehumor- voortdurend aan het lachen. Het gladiatorengevecht, de draaimolen, het openbaar toilet, Francis als clown. Dat expressief overdrevene weerklinkt ook in de teksten. Alsof Jacobs al jaren schreeuwde om geparodieerd te worden. Bij Veys en Barral is dat natuurlijk!
- Philip en Francis 1: Schaduw over het Britse Rijk Derde herdruk. ****½
- Philip en Francis 2: De duivelse valstrik ****
Aaarrgghhh! Worden we tegenwoordig al niet genoeg overspoeld met de commerciële uitbuiting van Blake & Mortimer? Hebben we na Benoît-Van Hamme, Juillard-Sente en Sterne-Van Hamme nog behoefte aan een ander team dat zich vergrijpt aan deze strip-iconen? JA! Want eindelijk herrijzen deze ongewilde super-helden uit hun onnavolgbare glorierijke as. Veys en Barral boetseren niet alleen de sokkel door alle gebruikelijke ingrediënten door elkaar te mixen, ze polijsten het in ons geheugen gegrifde beeld van Blake & Mortimer en parodiëren perfect de gedragingen en karakters. In die mate zelfs dat ze de echte basis overstijgen. De geraffineerdheid waarmee Philip constant op de vingers wordt getikt, het overdreven Britse flegma dat hun eigenste systeem ondermijnt, het levert hilarische scènes op. Neem gewoon al de illustratie van de breedlachende Philip op de achterkaft: hij wuift ons met zijn regenjas om de arm. Uit die regenjas vallen: een fopneus, een tandenborstel, een kam, een opwindeendje, een boksbeugel en een worst met vork. Hello!, breed glimlachend. Je hebt meteen sympathie voor deze sullige geleerde. Meer een feilbare man van vlees en bloed dan hij ooit geportretteerd werd. Voor Kill Bill liefhebbers, is er een leuke pastiche!

Het nieuwe B-Gevaar: tip 4

Dat ze van Laken en Wemmel komen om hier te vertoeven werd vorige week reeds meegedeeld. Mits een dialectische aanpak kom je alzo heel wat dichterbij.
En wat dacht je van de roze olifantjes die her en der om de hoek opduiken?

Op de muziek van Rébétiko

Klinkt als muziek in de oren. Je kan met deze uitdrukking de strip niet beter eren. Met dit nachtje anarchie onder vrienden, die leven om te leven en niet om geleefd te worden, is een verbluffend staaltje van poëtische vertelkunst waarmee David Prudhomme uitpakt. Zelfs als je moeite hebt om er de muziek in te horen weerklinken, dan nog word je gevloerd door de uitdagende elegantie van de melancholische miserie. Het drama ontspint zich in de straten: de verloren (ge)liefde, de bedrogen klant, de ophitsende muzikant. De marginalen van de straat laten zich niet kisten en eisen hun plaats op. Rébétiko is een ode aan de ongebonden vrijheid in een ondemocratische staat. En terwijl de muzikanten hun lied doordrenkt van drugs aanheffen, kleurt David Prudhomme de dag en nacht vol warme beelden. Met een soepele beweeglijkheid figureren de figuren in het zeemzoete zuiderse decor. Prudhommes techniek is aards mooi. Geschilderd met potloodtoevoegingen. Zonrijk schaduwspel. Inkt om het lineair af te lijnen. Rébétiko is een visueel lust voor het oog.
- Rébétiko ****

donderdag 19 mei 2011

Carmens opera

Ook al ben je niet overtuigd van Rabarots groen-bruine kleurenpallet, deze zesde Carmen is een uitstekend professioneel product gemaakt door enkele klassebakken. Het stevige, goed geconstrueerde en verrassende scenario van Duval gekoppeld aan de evolutie die Gess tekentechnisch onderging dat op zijn beurt weer aangevuld wordt met de sfeervolle inkleuring zorgen voor een appetijtelijke mix van actie, thriller, detective én emotie. De eerste bijna woordloze zeven pagina's zijn top! Bovendien is het personage Carmen is niet alleen figuratief volwassen geworden. Haar sterke, mannelijke karakter, de ruwe bolster, herbergt wel degelijk een blanke pit. Ze beweegt zich voort mét de emoties en de pijn van het leven. De Zesde Vinger van de Pendjab is een complexe amusementsstrip zoals ze er meer mogen produceren. Kan iemand echter de titel verklaren?
- Carmen McCallum 6 Cyclus 3 ****½
- Druïden 5 ***
- Jan, Jans en de kinderen 46 **½
- Junior Suske en Wiske 2 *
- W817 25 **

woensdag 18 mei 2011

My name is earl 4.10 - Earl and Joy's Anniversary

Stel je voor, de populaire jongen -ondertussen toch aanzienlijk bijgekomen- uit 21 Jump Street (Jason Priestley) gebruikt zijn onoverkomelijke charme om Joy binnen te draaien.
"Earl remembers the surprise party that Randy threw for his and Joy's first wedding anniversary, during which Earl's more successful and handsome cousin Blake (Jason Priestley) made him feel less than adequate as a husband. Killer bees invade Camden, trapping Darnell, Catalina, Kenny and Patty in a phone booth."
Een nogal hectische aflevering waarin veel verteld wordt in een korte tijdsspanne. Zet best de slow motion op!
My name is Earl. Seizoen 4. Aflevering 10. Earl and Joy's Anniversary. 2008.

Ersels sexy sluier

In het land der blinden is éénoog koning. Het lijkt er echter meer en meer op dat de redactieverantwoordelijken bij Casterman naast dit vervelende visuele mankement ook nog eens scheel zien. Dieper kan de uitgever immers niet zinken. Met Sluiers ontsluieren ze het mysterie van de kwalitatieve publicist die kiest voor platvloerse commercie. Op zich is daar niks op tegen, als het tenminste goede commercie oplevert. Dat de uitgever zich reeds laat inpalmen door de nonsensikale pathetiek van Maryse en Jean-François Charles, tot daar aan toe. Om echter ook nog eens toe te geven aan de uitbraaksels van Charles' (ex-)poulain Ersel, is er teveel aan. Zelfs aan verwijt je Ersel niet te kunnen schrijven -en hij is zich daarvan bewust- de hulp die hij binnenhaalt met Renot is even abominabel. Gebrek aan structuur. Gebrek aan dramatiek. Gebrek aan inlevingsvermogen. Gebrek aan geloofwaardige dialogen (de lachertjes op pagina 6, kader 5, idem pagina 17, kader 7). Bovendien vult Ersel dat aan met een gebrek aan esthetiek. Slordigheid troef met als hoogtepunt de amateuristische lettering. Sluiers is een vulgaire strip die niet eens zou overleven in de Sombrero Zwarte Reeks. Beschamend. Wie is trouwens in hemelsnaam verantwoordelijk voor deze uitgave? De Franstalige redactie of de Nederlandstalige uitgever? Alsof de strip ongecorrigeerd de persen op mocht. Pagina 4, kader 1: "n'est pas". Gebrekkig Frans? Pagina 4, kader 5: "jullie verukking te aanschouwen?" Verrukkelijk! Pagina 6, kader 3: "uw haren zijn nog niet gekamt!" Pagina 8, de voetnoot: "dekorontwerper". Pagina 9, kader 2: "confortabele positie." Comfort! Pagina 13, kader 4: "de idee wind me anderzijds zo verschrikkelijk op." Pagina 18, kader 4: En toch ontkleed zij zich." Pagina 20, kader 1: "Bois de Vincennes enkele maanden vroeger." Eerder in plaats van vroeger! Pagina 21, kader 1: "Uiteindelijk komen we de'r dan toch nog mee weg." Correct is d'r. Pagina 22, kader 2: "het geeft niets!" Pagina 24, kader 1: "Quit amazing!" Na het Frans wordt bewezen dat Ersel ook het Engels niet zo machtig is. Pagina 25, kader 2: "onconfortabele reis." Ersel is tenminste comsequent. Pagina 25, kader 6: "papa's relatie's". Pagina 35, kader 2: "Good bey". Extra beschamend. Goodbye op de brandstapel.
- Sluiers ½

Sommige nachten duren erg lang

Een gestileerde evocatie van de Eerste Wereldoorlog die je niet geslaagd kan noemen. Een obscure herbeleving van een mysterieuze nacht die een vernietigende impact had op een soldatenregiment in een Loopgraaf. De strijders die toen vielen waren het slachtoffer van meer dan enkel gas. Vele jaren later komt de waarheid aan het licht, tenzij de schuldigen natuurlijk kunnen verhinderen dat het gebeuren ook daadwerkelijk wereldnieuws wordt. Manipulatie, politiek, macht, repressie. Vol goede bedoelingen, leeg qua uitvoering. Bedouel haalt een scheut Tim Sale in huis en tracht de pagina's te laten baden in gitzwart drama. Niet slecht voor een beginneling. Niet goed voor deze strip. Benieuwd of het afsluitende tweede deel bevredigender is.
- Lange bloedige nacht 2 **½
- Kiekeboes 45: Een koud kunstje Herdruk. **½
- Kiekeboes 59: De kus van Mona Herdruk. **
- Kiekeboes 80: De babyvampier Herdruk. **
- Kiekeboes 93: In tweevoud Herdruk.
- Kiekeboes 97: Kielekiele Boe Herdruk. **
- Kiekeboes 102: De potloodmummie Herdruk. **½
- Kiekeboes 107: Tiznoland Herdruk. **

dinsdag 17 mei 2011

Tot Heil Onzer Ribbenkast wordt Racing

Heden ten dage, via digitalisering en andere media, kan je live met beeldmateriaal bijna alle (grote en minder grote) gebeurtenissen meemaken. Door exclusiviteitscontracten kan het echter voorkomen dat je terug een beroep moet doen op het ouderwetse radiotoestel met daaraan gekoppeld de intense beeldsprakerige verslaggeving van een cruciale sportmanifestatie. In dit geval de ontknoping van het Belgisch voetbalkampioenschap tussen Genk en Standard. Je zit comfortabel op de eerste rij geschokt te luisteren naar wat er zich op het veld afspeelt, zo intens weergegeven door de reporters dat je achteraf bij het zien van de beelden je amper kan inbeelden zo geëxciteerd te zijn geweest. Het spektakel druipt er vanaf, je nagels overleven de zenuwslag niet.
Nu heb ik zowel sympathie voor Standard (met toch wel enkele klassespelers die tijdens de playoffs eindelijk eens toonden te kunnen pletwalsen) als voor Racing Genk. Wie gun je het dan? Natuurlijk dat de beste mogen winnen, al blijft het zeer betreurenswaardig dat een ploeg met 156 punten achterstand zich toch nog kan opkrikken naar de eerste plaats door het puntenhalveringssysteem. Het zou onrechtvaardig zijn geweest. Ondanks het favoritisme, verwachtte ik geen Genkse terugkeer meer en leek het erop dat Standard de buit definitief zou binnenhalen. Het tij keerde nog en ondanks enkele overstromingen zorgde de Genkse doelman dat de stormachtige stoten van Standard geen dijkbreuken veroorzaakten. Geëmotioneerd denk je dan ook terug aan de momenten dat je op de tribune stond in Fortuna Düsseldorf toen ze er onterecht uitgekegeld werden, of de spektakelmatch thuis tegen Paris Saint-Germain (in '80 en '82) in de gloriedagen van het THORse Waterschei (met Lei Clijsters in de rangen). Voor een provincieploeg heroïsch! THOR stond oorspronkelijk voor 'Tot Herstel Onzer Rechten', als aanklacht tegen de Franstalige overheersing van het mijnbestuur. De clubkleuren waren dan ook niet toevallig geel en zwart. De politieke slogan, die de voetbalbond liever niet zag, veranderde men later naar 'Tot Heil Onzer Ribbenkast' (bron: Wikipedia). In 1988 fuseerde Waterschei met Winterslag. In diens 23jarige bestaan heeft Genk meer gepresteerd dan de twee clubs in hun beider bestaan samen!

Kleine boekjes met daartussen Prins Valiant

Al blijft het een hele opgave om een Prins Valiant te lezen en te verteren, toch is het steeds een plezier om een boek -groot of klein- open te slaan en te genieten van die prachtige tekeningen met dito inkleuring. Haast Michelangelo-achtig op zijn Mozes een koning portretterend, met draperende kleren en een sierlijk glooiende baard (pagina 308, kader 2) om dan compositorisch Rubens te evenaren. De te bekijken luxueuze prenten van Foster zijn een lust voor het oog. Inhoudelijk doet Foster enkele opmerkelijke uitspraken (pagina 314, kader 6-7). "Dwaas! De mens lijdt al genoeg onder de herinneringen aan zijn misstappen uit het verleden. Driemaal vervloekt is hij die zijn toekomst kent." De auteur interpellerend over Vals dodelijke rechtspraak (320): "In onze tijd zal Valiants handelen misschien wat heftig gevonden worden, maar Val leeft niet in onze tijd. Hij deed wat hij moest doen, zonder aarzeling en niet te flauw." De prins is gewiekst door twee om een been vechtende honden tegen elkaar uit te spelen (321-322). Opvallend, de nieuwe layout vanaf pagina 330. Pagina 336, kader 2, een intermezzo van Foster zelf: "Val snapt weinig van deze vrouwenlogica (tja, wie wel?)." Op pagina 338 de voorbode van een tsunami (zeebeving). En dan een kronkel in de continuïteit op 339-340. De ene keer is Val wel, de andere keer amper gekleed. Charmant (354, kader 7): "En zijn gezicht krijgt de dommige blik die zo gebruikelijk is onder geliefden." Inderdaad, een Valiant laat je niet onberoerd.
- Amorfati 1 ***
- Icon-O-Clash Vol 2 ****
- Kinderleed Komix 4 ***
- Prins Valiant Jaargang 1943 ***½
- Pulpman 10 ***

maandag 16 mei 2011

My name is earl 4.9 - Sold a Guy a Lemon Car

De verrassingsrol is dit keer weggelegd voor schoonheid Jane Seymour, ondertussen ook al een goeie 60 jaar oud!
"When a mysterious man named Lloyd (Courtney Gains) moves next door to Earl and Randy, a life-or-death item suddenly jumps to the top of the list. Meanwhile, Joy becomes obsessed with winning a science fair so that she can buy a necklace designed by Jane Seymour with the $500 prize money."
Beter een goeie buur dan een verre vriend. Hoe geraak je echter van een lastig buur af? Toch zeker wanneer die psychopatische trekjes heeft. Een verhaal met een moraal.
My name is Earl. Seizoen 4. Aflevering 9. Sold a Guy a Lemon Car. 2008.

Een Goddelijke Castro

"Hopelijk lost het afsluitende tweede deel de verwachtingen in." Dat werd geopperd bij het voorgaande deel. Niet dus. Karl T en Marie houden de lezer in het ongewisse en breken het tweeluik open om er een vervolg aan te (kunnen) breien. Jammer, want meer moest dat niet zijn. Na de gejaagde ontdekking in welk wespennest de protagonisten beland waren, kon de ontknoping ingezet worden. Treuren doe je echter niet, want met de snelvaart waarmee de auteurs ons doorheen dit morbide (maffia)landschap loodsen, geniet je ten volle van de spanning en de revelaties. Een uitstekende thriller met pessimistische inslag.
- Castro ***
- God 2 ***½
- Hangar 84 **½
- Kinderleed Komix 2 **½
- Kinderleed Komix 3 ***

zondag 15 mei 2011

Stripfestival van Ganshoren 2011

Herinner je je nog de commentaar op Ganshoren 2008? Eigenlijk is er in drie jaar tijd niet veel veranderd. Of toch, door de coïtus interruptus van het Vlaamse Gemeenschapscentrum De Zeyp na de vorige editie (het beoogde familiegebeuren kwam maar niet van de grond), moest het Franstalige equivalent La Villa het zaakje alleen opknappen. Met minder (financiële) middelen weliswaar en minder mankracht. Dat uitte zich in een gereduceerde tent en gereduceerde nevenactiviteiten. Weinig animatie dan ook, de volkstoeloop werd eerder gecreëerd door de tekeningjagers die zeldzame auteurs op de kop wouden tikken. Met de nodige camera's in de buurt zou dat spectaculaire Heizeldramabeelden opleveren. Vooral op het moment dat de plaatsaanduidingen van bepaalde auteurs werden bekendgemaakt. Een staaltje van Tati-eske kolder uit Les vacances de Monsieur Hulot wanneer de treinreizigers op het perron van het kastje naar de muur worden gestuurd. Gedrum gevolgd door de bezetting. Meteen postvattend in de striploopgraaf voor artiest Iko (Duisternis) om met het geweer in aanslag de voorkruipers te weren. Dat zorgt voor discrepanties natuurlijk. Toffe, goeie auteurs waar signeergeïnteresseerden amper voor aanschuiven omdat ze 'te gewoon zijn', zelfs al staat er niemand te wachten. Peter Nuyten (Auguria) had dan het nadeel niet in het Frans vertaald te zijn, zelfs Leonardo (Rataplan) of Paul Teng kon je in een handomdraai voor de kar spannen.
Als vanzelfsprekend waren er de afwezige aangekondigden, Lorenzo Mattotti voorop. De urban legends die hierrond de ronde deden verhoogden enkel de speculaties (in Brussel gearriveerd, treinprobleem onderweg, niet opgepikt in Brussel Zuid en na ergernis d'r vanonder gemuisd). De volgende keer wanneer ik hem zie toch eens vragen naar de ware toedracht, als hij daar tenminste nog mee geconfronteerd wil worden.
Als je zonder verwachtingen naar Ganshoren gaat, is het best wel een te bezoeken happening. De auteurs die je lang niet meer gezien hebt (Frank, Guy Michel), de tekeningen die je bijeen kan scharrelen, het niet alledaagse publiek of nieuwe kennismakingen (Wauter Mannaert). Hou je bovendien rekening met (lees: negeren) de kuiperijen en het lichte favoritisme, dan moet je toch eens overwegen volgend jaar te gaan. Al was het maar om één boekje te laten voorzien van een unieke tekening.
Strip Festival BD Ganshoren. 15-05-2011. Van 11u00 tot 18u00.

Zo vader, zo zoon

Dat heeft toch wel iets, die ouderwets met rasters ingekleurde pagina's. Zonder oubollig te zijn, creëren ze een retrosfeer. Jammer dat de uitgever kiest voor glanzend papier waardoor deze harder overkomen. Iets absorberende, krantachtig zou je helemaal terug torpederen in een nostalgische tijd. Ondanks de ouderdomsverschijnselen blijven Piet Fluwijn en Bolleke heerlijk tijdloos. In een wereld toen computerspelletjes en de TV de jeugd niet overheersten, moesten tal van bezigheidstherapieën worden bedacht. De jongen die kennis wil vergaren waarop de doodgewone vader vaak geen antwoord op kan geven. Of de jongen die zich verveelt en kattekwaad uitspookt. Maar ook de vader is medeplichtig wanneer hij zelf het kind in zich de overhand laat nemen. Piet Fluwijn en Bolleke is een ode aan het speelse leven. Dit is een prachtige compilatie.
- avonturen van een vader en zijn zoon 6 ***½
- avonturen van een vader en zijn zoon 7 ****½
- avonturen van een vader en zijn zoon 8 ***½
- avonturen van een vader en zijn zoon 9 ***
- avonturen van een vader en zijn zoon 10 ***

zaterdag 14 mei 2011

My name is earl 4.8 - Little Bad Voodoo Brother

Dat kinderen opvoeden niet vanzelfsprekend is, mag hier uit blijken. Zelfs wanneer je enkel het principe van grote broer hanteert, wordt duidelijk dat je moet oppassen hoe je zo'n jongere uk behandelt.
"While Earl is busy planning a Halloween party for Dodge and Earl Jr., Randy befriends Catalina's visiting nephew Oscar and tries to be a good older brother example to him. When he is caught stealing tips, Randy tries his best to confront him and tells him to return the money. The boy then appears to go into some sort of trance, which Randy takes to be voodoo. Earl tries to convince Randy that it isn't voodoo, despite seeing voodoo dolls of each other made. After the nephew steals some of Joy's hair, Joy leads the locals in a mob intent on getting their hands on him. Randy and Earl have no choice but to defend the boy from the clutches of the mob."
Kinderen kunnen behoorlijk gewiekst zijn en kennen de manipulatieve middeltjes om je op de knieën te krijgen. Met voodoo da's me gelukkig nog niet overkomen!
My name is Earl. Seizoen 4. Aflevering 8. Little Bad Voodoo Brother. 2008.

My name is earl 4.7 - Quit Your Snitchin'

Een ontgoochelde Randy die te weten komt dat zijn naam niet afstamt van Randolph, maar slechts Randall. Vooral omdat Randolph al een populaire voorganger had: Randolph Hitler. Het simplisme vereeuwigd in een feuilletonfiguur.
"Earl finds out that he is no longer covered by the criminal code of ethics when someone steals Randy's birthday present from him. When he learns that the law of the underworld no longer protects him, Earl struggles with the idea of going to the police, despite Joy's protests that snitches are the lowest of the low."
Het duurt een tijd want gedurende het hele relaas wordt er zo veel info op je afgevuurd dat ademruimte achterwege blijft om alles op een rij te zetten. Net als bij de Usual Suspects barst het verhaal compleet open wanneer Earls frank valt. Een uiterst intelligente aflevering.
My name is Earl. Seizoen 4. Aflevering 7. Quit Your Snitchin'. 2008.

De Gouden Stuntman Jerom

Adhemar blijft stoutmoedig volharden en blijft de stripmarkt overstelpen met overbodige Vandersteenuitgaven. Met relatief dure albums die bovendien gelijmd zijn met glanzend papier binnenin, vrij luxueus voor deze abominabele kwaliteit. De pagina's stralen leegte uit, de scenario's zijn veelal hol en voorspelbaar. Lang houden de auteurs de lezer niet aan het lijntje, pagina 28 is immers steeds het (gelukkige) eindpunt. Wat in eerste instantie nog lukte toen de delen 1 tot en met 5 verschenen, debiele journalisten die vonden dat ze hierover moesten berichten als zijnde zeldzame archiefexemplaren die ongetwijfeld in geen enkele bibliotheekkast mochten ontbreken, met een directe uitverkoop tot gevolg. Nu is de storm reeds geruime tijd geluwd en blijft de uitgever met heel wat onverkochte exemplaren zitten. Waag het dus niet hieraan je geld te besteden.
- Jerom 21: De robot van Astra *
- Jerom 22: De verlaten stad
- Jerom 23: Avontuur in de ruimte *
- Jerom 24: Raadsel op Berkendaal **
- Jerom 25: De walvisvaarders **

vrijdag 13 mei 2011

Onsterfelijke oorlogsliederen

Een Frans album dat uitgever Glénat slim genoeg op de Nederlandstalige markt dropt omdat het volledig woordloos is (op de Engelse kortverhalentitels na), een uitstekende keuze! Ivan Brun bakt het weer bruin. Alsof je dagelijks via het journaal nog niet genoeg geconfronteerd wordt met de keiharde realiteit waardoor je wederom twijfelt aan de zin van het menselijk bestaan. De sfeer is zo wreed en pessimistisch zonder al te veel hoopgevende alternatieven. Zelfs al tracht je uit de sociale loopgraaf te ploeteren, je wordt geconfronteerd met vooroordelen over je afkomst en achtergrond. Logisch dat de kloof tussen arm en rijk groter wordt. Logisch ook dat het imperialistische gedrag van 'bevrijdende' grootmachten een averechts effect heeft op het verzet. Met continue spiraalbewegingen worden de tegenstellingen alleen maar groter en de gevechten heftiger. Ivan Brun biedt geen oplossingen met zijn minimalistische gestripte animatiefilmpjes. Hij houdt een beklijvende spiegel voor waarbij je je vanzelfsprekend ongemakkelijk voelt. Symbolisch: de Carrefour reduceert de artiest tot het gekende winkelsymbool gevolgd door Arfour. In de context interpreteer je dat als Darfour, het oorlogsstrijdperk bij uitstek. War songs (****) is niet perfect, bij tekstloze verhalen moet je immers zorgen dat alles perfect verstaanbaar is (hier niet altijd het geval), maar de kaakslag die Brun uitdeelt zakt naar lagere regionen en keert je maag om.
- avonturen van Alef Thau 1 ***
- Isa - Yes!! ****
- Kinderleed Komix 1 **
- Pakje Bakmeel 2005-2010 **½

donderdag 12 mei 2011

Batman: The Animated Series 1.2 - Christmas with the Joker

Zo'n groot mensenliefhebber is Batman duidelijk niet. Diens pessimistische commentaar op Frank Capra's It's a wonderfull life spreekt boekdelen.
"After escaping Arkham Asylum on Christmas Eve, The Joker takes over Gotham's airwaves and terrorizes the city. He then challenges Batman and Robin to find his hidden TV studio and free his hostages, Commissioner Gordon, Detective Bullock, and Summer Gleason, before midnight."
Memorabel, het kerstlied van
de Joker:
Jingle Bells
Batman Smells
Robin Laid an Egg
The Batmobile Lost a Wheel
And Joker got away

Batman: The Animated Series. Seizoen 1. Aflevering 2. Christmas with the Joker. 1992.

Drie meisjes van Emmanuel Lepage

Het probleem met Hé, meisjes is de verpakking. Het luxueuze jasje schrikt net de belangrijkste lezersdoelgroep af: jongadolescenten. Bovendien is het compacte tweeluik een levensverslag terwijl de vormelijk interessantere feuilletons uit Japan de verslindsters veel langer in de ban houden. Wie begeesterd is door Nana komt ongetwijfeld ook hiermee aan zijn/haar trekken, in een esthetischer en herkenbaarder jasje bovendien. De lichte pastelaquarellen (roze, geel, wit) afgewerkt met potloodlijnen zorgen voor een zachte weergave van de soms harde realiteit. De meisjes doorgaan de puberteitsjaren met de reflecterende zoektocht naar erkenning, liefde, seksualiteit en bovenal identiteit. Misschien is dat net hetgene waar Hé, meisjes aan lijdt: de overdaad aan emoties gebald in de drie protagonistes. Voor de buitenstaander ongetwijfeld pathetisch en vergezocht, voor de doelgroep ongetwijfeld doel-treffend. Op zichzelfstaand is dit tweede deel sterker dan de intro.
- Boven de wolken 2 SC ****
- Hé, meisjes 2 ***½
- Merlijn 2 SC ***

woensdag 11 mei 2011

Het symptoom van de midlifecrisis?

Wat ik me afvroeg: "Mannen kunnen te kampen hebben met een midlifecrisis rond hun veertigste, maar blijven er vatbaar voor tot hun vijftigste. Ze zitten dan ongeveer op de helft van hun leven en maken de balans op: heb ik bereikt wat ik wilde bereiken? Ben ik gelukkig in mijn huidige situatie? Wat ligt er nog in het verschiet? Mannen die ontevreden zijn in hun werksituatie of met hun liefdesleven zijn meer geneigd aan een midlifecrisis ten prooi te vallen. Vaak zijn de symptomen ervan veeleer onschuldig: man koopt een motor, laat plots een baard groeien, wordt lid van een duikvereniging of gaat de Mount Everest beklimmen."
Bij mijn weten heeft mijn zus geen last van baardgroei, noch gaat ze hoge toppen scheren en/of de dieperik induiken. Komt ze ondanks deze tekortkomingen toch in aanmerking voor de midlifecrisis?

De ongewone detectives van Aspis

Gewild of ongewild, met de ondertitel detectives van het ongewone doet Aspis je meteen aan het sublieme Artemis Fowl denken. Je hoopt op eenzelfde resultaat. D'r zit alvast chemie in de opvoering van de cast. De vrijgevochten vrouw die haar mannetje wil staan en de detective van de oude stempel die diezeflde vrouw het liefst aan de haard ziet staan, de twee samen geeft knallend vuurwerk. Dat is meteen de sterkte van de reeks: de keuze van de karakters, hun interactie. Jammer genoeg kneedt Thierry Gloris wederom in het magisch-realistische deeg vol obscure elementen. Hierin gelukkig met een luchtiger ondertoon waardoor je meer vat hebt op het geheel. Expressiever was Lamontagne voorheen nooit. De artiest leeft zich duidelijk uit met de elegante personages (let op Flora op pagina 30, kaders 6 en 9). Mooi ook hoe de flashbacks verteld (de lettering) en geïncorporeerd worden. Aspis, een reeks met potentieel!
- Aspis, detectives van het ongewone ***½
- Maus Integraal HC herdruk ****
- Ouden 1 **½

dinsdag 10 mei 2011

My name is earl 4.6 - We've Got Spirit

My name is Earl is ongetwijfeld de persoonlijke speeltuin van Jason Lee en Ethan Suplee. Hoe die twee zich mogen en kunnen amuseren tijdens zo'n 'doodgewone aflevering, het straalt er vanaf. En natuurlijk heb je heel wat lef nodig om in een cheerleaderpak mee met pompons te zwaaien, je bent steeds veilig afgeschermd door het televisiescherm.
"Randy secretly wanted to be a cheerleader, which Earl unknowingly prevented. Earl takes his brother to cheerleading camp – but his determination wanes when it emerges that most of the Crab Shack customers will be watching their final performance. Elsewhere, Joy is hurt when her son Dodge calls Catalina beautiful and starts to try and make herself look glamorous to her son, much to Darnell's concern."
Bij wijlen akelig (hoe Earl zich overgeeft), bij wijlen hilarisch (de cheerleaders) en bij wijlen aandoenlijk (het kunnen realiseren van een droom). Een goeie Earl dus!
My name is Earl. Seizoen 4. Aflevering 6. We've Got Spirit. 2008.